मान्छे

सुखमा मातेर हाँस्छ,दु:खमा धरधरी रुन्छ

कहिल्यै सोच्दैन-संसारमा अजम्वरी कुन छ

जिन्दगी केही होइन भन्छ बिरामी पर्दा जो 

त्यही मान्छे सञ्चो भएपछि घमण्डी हुन्छ।

ऋण र धन

पैसा संग जवानी साट्ने दिन नआओस् कसैको

धन होस् तर धनले मात्ने दिन नआओस् कसैको

धनले धन तान्छ,फलामले फलाम काट्छ भन्छन् 

तर ऋण तिर्न ऋणै काढ्ने दिन नआओस् कसैको

कैदी कविता

कवितालाई सकेसम्म

मनमै बसाउने हो 

मनमै सजाउने हो

मनैले स्पर्श गर्ने हो

मनैले सुमसुम्याउने हो 

मनैले महसुस गर्ने हो।

जब कवितालाई 

कोरिन्छ

चिथोरिन्छ 

तब कविता अपाङ्ग हुन्छे।

छापिएपछि कविता पानामा कैद हुन्छे।

यात्रा

केशको बादल बहकिंदा

स्पर्शले पुलकित हुने महत्वकांक्षाले पिरतीको चौतारीमा थकान मेटिरहेको 

म एउटा यात्री।

प्रेमको घनघोर वृष्टि पश्चात्

निथ्रुक्क भिजेर गहिराईको महसुस गर्न चाहने 

तर कुनै ओत नचाहिने 

म एउटा यात्री।

नजरको चट्याङले घाइते हुँदा 

निको नभएकै जाती भन्ठान्ने 

म एउटा यात्री।

यात्रामा यात्रारत छु

म एउटा यात्री।

यद्यपि 

कहिले तिम्रो तिरस्कारको पहाडले छेक्छ

कहिले जातको परिधिले बाँध्छ

कहिले गरिबीको आँशुले डुबाउँछ

कहिले असमझदारीको तगारोले लडाउँछ।

तिम्रो मुटुसम्मको यात्रा धेरै कठिन छ।

सक्षम जनशक्ति

ढाँट्न सक्ने भयो

छल्न सक्ने भयो

लड्न सक्ने भयो

चोर्न सक्ने भयो

लुट्न सक्ने भयो

यति भएपछि यो देशमा बाँच्न सक्ने एक सक्षम जनशक्ति तयार भयो।

बच्चा

स्त्री-पुरुष मिलेर संभोग गरेर मात्र पुग्दैन

सही शिक्षा र संस्कार दिनुपर्छ-बच्चा बनाउन।

फिस्टे

अरुलाई काम नलाग्ने धन भएपछि 

धनकै आडमा छुद्र वचन भएपछि 

दरबार जत्रो घर भएर पनि के काम

फिस्टे भन्दा पनि सानो मन भएपछि।

हतार

अवरोधहरु पन्छाउँदै

अग्निज्वाला हत्केलामा बोकेर

तीव्रगतिमा उड्दै-उड्दै

अगाडि बढिरहन्छ।

कसैको सुन्दैन ऊ 

मनमा गुन्दैन ऊ

यति हतारमा छ मान्छे-घाटसम्म पुग्न।

लेख्छु

खोज्छु म यदि सुख खोजेर भेटिन्छ भने

रुन्छु म यदि आँशुले आँशु रेटिन्छ भने 

जिन्दगीमा धेरै कुरा नलेखेरै पनि मेटिए

लेख्छु म यदि लेखेर दु:ख मेटिन्छ भने।