बानेश्वर

मुख्य कुरा त यहाँ श्रमको सम्मान छैन।एउटा बेरोजगार जो भट्टी धाउँछ र त्यही मान्छे अर्को  श्रम गर्ने श्रमिकलाई हेप्छ।अर्को कुरा श्रमको वातावरण छैन।हरेक तह र तप्काले श्रम गर्नेलाई दु:ख दिन्छ।हामी यतिसम्म स्वार्थी भयौं कि अरुको बारेमा सोच्ने फुर्सदै छैन।आफ्नो स्वार्थ सिद्ध गर्न मात्र तल्लीन भयौं।हामी ठूलो मान्छे बन्ने दौडमा जिम्मेवार हुन सम्म सकेका छैनौं।यहाँ सबैले नेता र सरकारलाई मात्र दोष दिन्छौं तर आफूले के गरिरहेका छौं भन्ने बारे कहिल्यै सोच्दैनौं।यो चार बर्षको काठमाडौ बसाइँले धेरै कुरा सिकायो।लेख्यो भने एउटा ठूलै पुस्तक बन्छ होला।हाम्रै करले जागीर खाएका कर्मचारी हामीलाई नै दु:ख दिन्छन् ,सताउँछन्।वास्तवमा यो देश गरिखाने ठाउँ होइन रहेछ।यस्तै सोचेर गरिखान खोज्नेहरु पलायन हुन्छन्।तीतो सत्य यही हो।मनन गर्ने कसले?बानेश्वरको घटना त एउटा प्रतिनिधि घटना मात्र हो।जलेर मर्न नसके पनि अधिक संख्यामा मान्छेहरु पलपल मरेर बाँचिरहेका छन्।

नयनी ताल

B: मेरो नयनी तालैमा डुंगा ख्याउनु तिमी

G: ताल तरी सुटुक्क मनमा आउनु तिमी।

B: जिन्दगीको गहिराइमा संगै डुब्न जाऔंला

G: पिरतीको हिरा-मोती टिपीकन आऔंला

B: जवानीको आगो बाल्छु,दाउरा ल्याउनु तिमी

G: भित्ता म नै सजाउँछु,छाना छाउनु तिमी।

B: यौवनको फूलबारीमा तिमी फूल हुनु

G: फूलको रस चुसिदिने भमरा हुनु 

B: रोएको त सुहाउँदैन,मुस्कुराउनु तिमी 

G: ढुकढुकीको संगीतमा गीत गाउनु तिमी।