यादको भारी

यादको भारी बोकेर मनमा धर्धरी रुँदैछु
नभेट्दा खेरी तिमीलाई कतै पागल हुँदैछु
एक्कासी कता हरायौ प्यारी नभनी मलाई
बसेको हुन्छु हरेक पल यो मुटु जलाई।

शून्य छ गाउँ,शून्य छ घर,शून्य छ गगन
भेट्यौ कि कोही,हात् थाम्ने मान्छे,जुर्यो कि लगन
बिछ्याई बस्छु नयनहरु गोरेटो नियाल्दै
मितेरी गाँसी पवनसंग,आफूलाई सम्हाल्दै।

बिर्सन खोज्छु,बिगतका दिन,देउराली सम्झाउँछ
मुटुनै दुख्ने गरेर फेरि चौतारी जिस्क्याउँछ
कालले निम्तो दिएर आँखा मधुरो हुन्छ कि
तिमीलाई देख्ने चाहना मेरो अधुरो हुन्छ कि।