सयपत्री

दशैं-तिहारको रमझम
साथीभाइहरुको भीडभाड
चार खम्बाहरुको संगम
एउटै फलेकमा
चार पाउहरुको मिलन
एउटै डोरीमा
चार हातहरुको कस्साइ
मेरी सखी र म आमनेसामने भएर
एकैपटक संगै खेल्दैछौं लिङ्गे पीङ
"चचहुई!चचहुई!!"

माथिबाट उनले मच्चाउँछिन्
न्वारान देखिको बल लगाएर
तलबाट मैले मच्चाउँछु
साथी-संगी कोही हाँस्दैछन्
कोही ताली पिट्दै कोकोहोलो मच्चाउँछन्
हामी पनि उस्तै तरंगित हुन्छौं
भावनाका तरंगहरुसंगै
उमंगका छालहरुसंगै।

सबैको हुटिङले हामी
नचाहिंदो पाराले उत्साहित छौं
शरीरलाई सन्तुलित पार्दै
कुर्कुचाको सहायताले अझ हुत्तिन्छौं
लिङ्गे पीङको टुप्पोबाट सुर्किएर
आत्माहत्या गरिरहेझैं लाग्ने
सयपत्रीका थुंगाहरुलाई
स्पर्श गर्ने होडबाजी चलेको छ
"छोयो-छोयो"
"ए! छोएन"
छोए जस्तो गर्छौं तर छुँदैनौं
उडेर आकाश छोएको भान हुन्छ
तथापि फूल टिप्न सक्दैनौं
अन्ततः हामी थकित हुन्छौं
उर्जा सबै समाप्त हुन्छ।

साथीभाइ कराउन थाल्छन्
"अब हाम्रो पालो"
"हामीले पनि खेल्न पाउनुपर्छ"
नैतिकताले दिँदैन खेलिरहने
सहर्षरुपमा हामी उत्रन्छौं
सयपत्री चुम्ने सपना शहिद हुन्छ
उत्तेजित हुँदै मनमनै भन्छु
"नाइँ यो हुन सक्दैन"
"झेली भयो!"

ध्यान भंग हुन्छ
एकाग्रता खत्तम हुन्छ
आफूलाई अरबको भूमीमा पाउँछु
खुल्लै आँखाले सपना देखेको हुन्छु।

आकांक्षाको शिखर चढ्न
त्यस्तै सयपत्रीरुपी लक्ष्य चुम्न
बर्षौं पहिले खाडी आए पनि
लक्ष्यको पछि-पछि दौडिँदा-दौडिंदै
पूर्णरूपमा असफल भैसकेको रहेछु।

आफूलाई प्रतिविम्बित गर्न
ऐनाको अगाडि ठिङ्ग उभिन्छु
गाला चाउरिसकेका रहेछन्
केश फुलिसकेका रहेछन्
तर लक्ष्य चुम्नै सकेको रहिनछु
जसरी कल्पनाको लिङ्गे-पीङ खेल्दा
सयपत्रीको थुंगा छुन सकेको थिइन।