Thursday, 12 October 2017

बेरोजगार-६

दृश्य चित्रण
कमाउँछ केही,रामेले पैसा,बालुवा चालेर
चलाई हात,गरेर दु:ख,शरीर गालेर
उसको लागि,आउँदैन दशैं,आउँदैन तिहार
सानीको लागि,पठाउँछ पैसा,एघार हजार।

पाएर पैसा,सानीको आँखा बर्सन्छन् तरर
कल्पना गर्छिन्,घुमेको संगै,बजार सरर
दिंदैछे जुत्ता,कपडा थोरै किनेर सानीले
रोजेको कुरा,पाएर हर्ष, पोख्दैछे छोरीले।

बलेर आफू सकिए सकोस्,मैनको बत्ती झैं
रामेको कुनै गुनासो छैन,छोरीको लागि नै
रोएर आफू,हाँसेको देख्न चाहन्छ निर्मला
बोकेको हुन्छ,हियामा धेरै दु:खको शृंखला।

राखेर साक्षी,घुमेर अग्नि कसम खाएको
झल्झली आउँछ उनैको याद,पिरती लाएको
लाग्दछ खेद,बाध्यताबश,टाढिनु परेर
जाउँ झैं लाग्छ,बनेर चरी,भुरुरु उडेर।

नजाऊ बिन्ती भनेर पाउ सानीले छोएको
भर्खर जस्तै लाग्दैछ तर,महिनौं बितिगो
दीनको लागि,प्रशस्त अन्न,घरमा हुँदैन
त्यसैले पनि घरैमा बस्ने कर्ममा हुँदैन।

जिन्दगी बाँच्न कठिन हुन्छ,महंगी शहर
हुँदैन पूर्ण सपना अनि मनको रहर
आभास हुन्छ,भएको एक्लै मान्छेको भीडमा
भरोसा दिने हुँदैन कोही उसको पीरमा।

रहेछ स्वार्थी शहर भव्य,छैन छ मानव
गिद्धा नै उड्छन्,रहेछ कालो,फोहोरी यो नभ
मान्छेले मान्छे नचिन्ने कस्तो अचम्म यो ठाउँ
पर्खन्छन् सर्व,पाउ नै तान्ने,जसरी त्यो दाउ।

धुवाँ र धूलो खाएर बाँच्न विवश छँदैछ
फोहोर फ्याँकी यता र उता शिक्षित भन्दैछ
रोगको खानी बनाई स्वयं,हुँदैछन् रोगी नै
बाहिर भने मानव जाति अधिक ढोंगी नै।

निर्दोषी मन पाउन गार्हो,कलिको युगमा
तथापि श्रेष्ठ,सजीव भन्छन्,आफैंले उपमा
सम्झेर स्वयं उत्कृष्ट प्राणी,ज्ञानी र तगडा
मानव धर्म भुलेर यहाँ गर्दैछन् झगडा।

उदेक लाग्छ,मायवी मञ्च, देखेर नाटक
लगाई कोट,बाँधेर टाई नाच्दैछ ताण्डव
गरीबलाई,छ्यापेर हिलो,हिंड्दछन् अमीर
कुरुप मन भएर भित्र, सुन्दर बाहिर।

रामेले जस्तो सोचेको थियो, पाएन संसार
घमण्डी मान्छे,दैवले किन रचेको धिक्कार!
रचेका थियौ तिमीले धरा, सबैको निवास
सिमित भयो धनीको लागि,गर्दिनु विनाश।

लडेको मान्छे देखेर कोही खिच्दछ तस्वीर
मद्दत गर्ने,गएछ दिन,कस्तो यो नजीर
सीटमा बस्छन् तन्नेरीहरु,उभिन्छन् ती बृद्ध
देखाई अहं,अचेल मान्छे गर्दैछन् के सिद्ध?

घरमा आफ्नै,हुँदैनन् चेली ढुक्क र सुरक्षित्
आफन्त बाटै भईन्छ नारी सदैव भयभित्
पुरुषहरु मातेर हिंड्छन्,कानून तोडेर
पाएन भने रोजेको केटी,एसिड छरेर।

यथार्थ दृश्य,पर्दामा यस्तो छर्लङ्ग देखेर
शहर बस्ने रहर पनि,आउँछ मरेर
निरीह पात्र निर्णय गर्छ मुलुक नबस्ने
सोचेको थियो रामेले तर मुग्लान नपस्ने।

श्रीमतीलाई,नदिई थाहा,पासपोर्ट बनायो
काढेर ऋण,बिदेश जाने योजना बनायो
पर्खन्छ रामे,एजेन्टलाई पासपोर्ट बुझाई
सट्टामा केही नगद पैसा हातमा थमाई।

No comments:

tundudai ko geet

भयो कोशिस नगर्नु , रुवाउन तिम्रो यादहरु छन् भयो कोशिस नगर्नु , रुवाउन तिम्रो यादहरु छन् छुट्दा भनेका बिर्सन नसक्ने तिम्रो बातहरु छन् छुट्दा ...