"ए भन-भन भाइ हो-देउसिरे!"
"ए स्वर मिलाइकन-देउसिरे!"
"यो घर कत्रो-देउसिरे!"
"दरबार जत्रो-देउसिरे!"
झुपडी बाहिरको कोलाहलले
अनायासै उ झस्कियो
"दरबार" भन्ने शब्द
उसको लागि व्यंग्य सावित भयो।
"केको झिलिमिली-देउसिरे"
"बत्तीको झिलिमिली-देउसिरे"
तर उसलाई संसार अँध्यारो लाग्यो
उसको मुटुमै
अर्को व्यंग्यवाण लागेर
शख्त घाइते भयो।
उसकी अर्धाङ्गिनीले दैलो उघारिन्
सबै भित्र प्रवेश गरे
मच्ची-मच्ची गाए
उफ्री-उफ्री नाचे।
देउसीको टोलीले आज
उसको अतीत बल्झायो
बर्षौं अघि उ पनि
यस्तै मनोरञ्जन गर्थ्यो
हरेक कुरामा सक्षम थियो
उतिबेला टोलीनेतै थियो उ।
तर समयको मागले
अभावको खाडलमा जाक्यो
गरिबीको भारले
दिनदहाडै थिच्न थाल्यो
सुनौलो भविष्य निर्माणार्थ
सात समुद्र पार गरेर
परदेशतिर भास्यो।
अजंगको मेसिनमा खटिंदा
घर-परिवारको यादमा
चुर्लुम्म डुब्दै गर्दा
एक्कासी होस हरायो
जब होस आयो
उसले आफूलाई दृष्टीबिहीन पायो
आफूलाई अपांग पायो।
अतीतले रुझायो उसलाई
नराम्ररी बिझायो उसलाई
उसको मन जुरुक्क उठ्यो
खुरुरु दौड्यो
साथीभाइको हुलमुलमा
धीत मरुन्जेल नाच्यो
तर उसको शरीर
पलाङमाथिनै थियो।
No comments:
Post a Comment