सीता

        राम र सीताको जोडी नमूना थियो।विवाहको शुरुका दिनहरुमा दूरी घटाउन असहज भएपनि बिस्तारै दुई मुटु एक भएका थिए।त्यसो हुनु स्वभाविकै थियो।उनीहरुको एक सुखी परिवार थियो।झुपडीमा पनि प्रेमको अथाह वर्षा हुन्थ्यो।तर बिडम्बना बर्षौं बित्दा पनि उनीहरुबाट बिरासत थाम्ने सन्तति हुन सकेन।त्यही एउटा कुरा उनीहरुको चिन्ताको बिषय थियो।

       एकदिन राम खेतमा काम गरेर घर पुग्दा सीता झुन्डिएको अवस्थामा फेला परिन्।
"सीता!तिमीले यो के गरेकी?मेरो अलिकति पनि माया लागेन तिमीलाई?किन स्वार्थी भयौ तिमी?अब तिमी बिना मैले कसरी जिउने?किन जिउने?जिउनुको के सार्थकता?"
यति भन्दै रामले डोरी काटेर सीतालाई तल झार्यो।तर सीताको प्राण पखेरु उडेर गैसकेको थियो।स्पन्धन रोकिसकेको थियो।केही दिनसम्म त उसले वियोगमा तड्पेर खाना सम्म खाएन।सुत्न पनि सुतेन।मानसिक सन्तुलन गुमेको मान्छे जसरी झोक्राएर बस्यो।सीताको आत्महत्या या हत्याको कुनै कारण/रहस्य उजागर भएन।सीताको महा-प्रस्थानले पूरै गाउँ शोकाकुल भयो।स्तब्ध भयो।

        सीताको यादमा मरेतुल्य भएर कति बस्न सकिन्थ्यो र!बिस्तारै उसले आफूलाई सम्हाल्दै गयो।सीतालाई बिर्सने कोसिस गर्यो।सीतासंग बिहे गरेको केही महिनापछि उसले आफ्नो डायरी लेख्न बन्द गरेको थियो।सीतासंगको सामिप्यता बढेपछि डायरीलाई कसैले नदेख्ने गरी बाकसमा ताला मारेर चाबी सुरक्षित रुपमा लुकाएको थियो।

         रामलाई पुनः पुराना दिनहरुको याद आयो।उसले चाबी निकालेर बाकस खोली डायरी पल्टायो।अचानक त्यहाँ अरु कसैले ताजा अक्षरहरु यसरी लेखेका थिए-
"मेरो राम!मलाई माफ गर।तिमीले लुकाएको चाबी दुर्भाग्यवश मेरो हात पर्यो।बाकस खोलेर तिम्रो व्यक्तिगत डायरी हेर्ने दुस्साहस गरें।जब-जब मेरा आँखाहरु तिम्रा अतीतका पानाहरुमा सल्बलाउँथे,म आफूलाई दोषी पाउँदै गएँ।मलाई बिहे गर्नु अगावै तिमीले आफ्नो दिल अरु कसैलाई दिएका रहेछौ।हुन त तिमी मलाई पनि असाध्यै माया गर्छौ।तर तिमीले पहिल्यै आफ्नी प्रेमिकालाई सर्वस्व सुम्पेका रहेछौ।म तगारो हुन चाहन्न।बाध्यताले मसंग बिहे गरेका रहेछौ।मैले तिम्री प्रेमिकालाई पनि खबर पठाएकी छु-तिम्रो प्रेमी अवश्य आउनेछ भनेर।म हाँसीहाँसी बिदा हुँदैछु।यो युगको सीता रामको हुन सकिन।तिम्रो प्रेमिका तिम्रै प्रतिक्षामा हुनेछिन्।छिटो जाउ!"