२५०

             प्रवासको एकोमोडेसनको एक कोठा,जहाँ कम्पनीले ८ जना मिलेर बस्ने व्यवस्था मिलाएको छ।मेरो छुट्टीको दिन।अरु सबै ड्युटी गएका छन्।एकजना साथी भर्खर रातको ड्युटी सकेर आएको छ।
     
            अरु दिन प्रायः शान्त र शालीन रहने साथी आज निकै चकचके देखिएको छ।कसैलाई सरापे जस्तो अस्पष्ट भाषामा भित्रभित्रै भुन्भुनाइरहेको छ।असामान्य तवरले छट्पटाइरहेको छ।सायद मन ठेगानमा छैन।निकै गम्भीर भएर केही कुराको अनुमान लगाइरहेको जस्तो।सामान्यतया भन्दा फरक शैलीमा देखेर म पनि विलखबन्दमा फसें।कौतुहलताको छर्रा ऊतिरै सोझ्याएँ।
"ओइ के भयो हँ?"
"कुन चाहिं रन्डीको बानले मेरो चप्पल उडाएछ यार।"
"जाबो चप्पल हराउँदैमा त्यसरी गाली दिनुपर्छ र?"
"केको जाबो भन्छस्,२५० दिर्हाम परेको चप्पल पो त।चानचुने भन्ठानिस् क्या हो?"
"भो गफ नदेऊ।हामीलाई पनि थाहा छ चप्पलको मोल।"
"तिमी कुरा अलि ढिलो बुझ्छौ के भाइ।"
"बढ्ता स्मार्ट नहोऊ।जाबो १० दिह्रामको चप्पललाई २५० रे।कहाँ किनिको?सपिङ मलमा त गएनौ होला।"
"यहाँ कुरा सुन!बुझिस्?अस्ति पल्लो बिल्डिङमा तास खेल्दा २५० हारेको थिएँ।तुम्बे भएपछि यही चप्पल टिपेर हिन्देको नि।परेन त २५०?"