बचनबाण

        करिश्मा,राजेश र म भुवन बिद्यालय देखि कलेजसम्मका असल साथी थियौं।शुरुमा करिश्मा र राजेश खुबै मिल्थे ।राजेशकै माध्यमबाट म पनि करिश्माको नजिकको साथी भएको थिएँ।हामी एक-अर्कालाई परेका जस्तोसुकै समस्या पनि सजिलैसँग हल गर्ने गर्थ्यौं।राजेशले करिश्मालाई मन पराउँथ्यो र मैले पनि।उसको र मेरो प्रेम दौडमा मैले ओभरटेक गरेर जितें।उनलाई शुरुमा मैले प्रेम प्रस्ताव राखेर मनाउन सफल भएँ।करिश्मा र मैले संगै जिउने-मर्ने कसम खाइसकेका थियौं।तर राजेशसंगको उनको मित्रताले मलाई जलाइरहन्थ्यो।
         एकदिन मेरो मनमा अचानक के सवार भो,त्यो कहालीलाग्दो क्षण सम्झिंदा त्यसै-त्यसै बिरक्त लाग्छ।मैले बिहानै उठेर करिश्मालाई म्यासेज पठाएँ।
"तिमीलाई म भन्दा राजेश नै प्यारो भयो हैन?ठिकै छ,आजदेखि हाम्रो बीचमा कुनै सन्बन्ध रहने छैन।उसैलाई आफ्नो जीवन साथी बनाउनु।तिम्रो मुख मलाई कहिल्यै नदेखाउनु।"
          साँझतिर किन-किन करिश्मालाई भेट्न मन लाग्यो।दुई किलोमिटर हिंडेर उनको घर गएँ।मानिसहरूको जमघट थियोे।कौतुहल हुँदै उनको घरमा पुगें।
कोही भन्दै थिए-"बिचरी!सानै उमेरमा संसारबाट बिदा भई।"
भित्र जाँदा कसैलाई कात्रो ओढाइएको रहेछ।करिश्मा नै हुन् भनेर छुट्याउन गाह्रो भएन।उनका बाबा-आमा बिलौना गरेर रोइरहेका थिए।उनकी आमाले मलाई एउटा पेपर थमाईन्।
"भुवन,म तिम्रो थिएँ र सयौं जूनीसम्म हुनेछु।तर तिम्रो बचनबाण मैले सहन सकिन।सके अर्को जूनीमा भेटौंला।राजेश र म असल साथी मात्र थियौं।"
"नाइँ करिश्मा,तिमी मलाई छोडेर जान पाउँदिनौ।उठ करिश्मा,उठ।अप्रिल फूल मनाउन पाउँदिनौ मैले जस्तै।"
छेउमा भएको बिषको शिशी त मैले उठाएँ,तर उनी कहिल्यै उठिनन्।