भ्रम

         "ऐया!गुरुजी,गाडी बिस्तारै चलाउनुस्।यहाँ के-के गर्नुछ आफूलाई!बाटामै मार्ने बिचार छ कि क्या हो?यहाँ आफू कस्तो सुन्दर सपना बोकेर हिंड्याछु,पूरा नहोला जस्तो छ त बरा!"
संगैको सिटमा बसिरहेको ६५/७० को बूढो बाजेको केश फूलेर सेतै भए पनि मुहारमा एक प्रकारको कान्ति देखिन्थ्यो।लाग्थ्यो कि उसको ठूलै सपना निकट भविष्यमै साकार हुँदैथ्यो।उसको स्फूर्ति र चन्चलता देखेर म कौतुहल हुँदै थिएँ।हजारौं प्रश्न एकैपटक थुपार्न मन लाग्यो उसको थोपडामाथि।
"बाजे!तपाईं कहाँसम्म?केको लागि जाँदै हुनुहुन्छ?छोरानाति भेट्न लाग्नुभएको हो?"-मैले उत्सुकतापूर्वक सोधें।
"हैन,कहाँ हुनु र बाबु छोरानाति भेट्न।म त आफ्नो भविष्य चम्काउन हिंडेको।गाउँको खेतबारी र बस्तुभाउ सबै बेचेर राजधानीमा बसाइँ सर्दैछु।अब बाँकी जीवन त्यतै आरामले बिताउने सोच छ।"
उसको कुराले म झन व्यग्र हुँदै गएँ।बुढेसकालमा आफ्नो गाउँ छोडेर किन बसाइँ सर्न लागेको होला भनेर थप उत्सुकता जागेर आयो।
"यो उमेरमा किन बसाइँसराइ बाजे?यस्तो बेला त शहर भन्दा गाउँ शान्त र बस्न लायक हुन्छ हैन र?"
मेरो प्रश्न भुइँमा खस्न नपाउँदै बूढो बोल्न थालिहाल्यो-
"बाबु,बरु तिमी पनि बेलैमा बुद्धि पुर्याउ।राजधानी भनेको राजधानी हो क्या बाबु!उसो त अहिले राजधानीको घरजग्गा कौडीमा पाइने भएको छ।त्यसैले म त लागें।"
बूढो बाजेलाई कसरी सम्झाउँ भयो।बिचरा!भ्रमको जालोमा फसेको देखेर म स्तब्ध भएँ।