पारीको माटो उर्वर भएको खबर सुनेर
ऊ पनि गयो एक भारी सपना बोकेर।
परिश्रमको बीउ रोपेर
सिंचाइ गर्यो पसिनाले
तर उसले सुने जस्तो रुख उम्रेन
पातहरु धेरै पलाएनन्
फूलहरु धेरै फुलेनन्
फलहरु धेरै लागेनन्।
फलेको फल टिपेर हर मास
थोरै आफूले खायो
अलिक धेरै घर पठायो।
समयको चक्रसंगै
त्यो माटोको लागि बीउ पुरानो भयो
कमजोर भयो
पुरानोलाई नयाँले बिस्थापित गर्यो।
अधुरो सपना लिएर ऊ फर्क्यो।
तर त्यही पुरानो बीउ
आफ्नै माटोको लागि नयाँ भयो
फलहरु लहलह झुलिए।
No comments:
Post a Comment