बदला

अनेक जालझेल गरेर रमेशले आफ्नै घनिष्ट मित्र उमेशको प्रेमिका खोसिदियो।

केही महिनाको तनावपश्चात् उमेशले अर्की रुपशीलाई जीवनसाथी बनायो।

तर दुर्भाग्यबश रमेशकी प्रेमिकालाई सधैंको लागि दैवले खोसिदियो।

घोचिरहने फूल-१

औंशीको कालो रात।कुकुर र स्यालहरुको जुहारी चलिरहेको थियो र बीचबीचमा मृगको चर्को आवाजले तिनीहरुको जुहारीलाई बाधा पुर्याएको भान हुन्थ्यो।पुसको लुगलुग काम्ने जाडो।म पिसाब फेर्ने निहुमा खुसुक्क बाहिर निस्केर भुइँतलामा भएका नव दम्पतीको क्रियाकलापतिर कान थापेर सुन्न थालें।
"ऐया ड्याडी!मरें नि।बिस्तारै गर्नु न ड्याडी।ऐया!ऐया!ऐया!"
सबिनाको आर्तनादले मेरो मुटुमा आरीले रेटिए झैं दर्द भयो।सरासर गएर सबिनालाई उसको श्रीमान पुष्करबाट मुक्त गरुँ झैं लाग्यो।धारिलो तरवार लिएर पुष्करलाई तीन टुक्रा पार्न मन लाग्यो।अनि मायाले सुम्सुम्याउन मन लाग्यो सबिनाको अंग-प्रत्यंगमा।मेरो मायाको शित्तल मलम लाउन मन लाग्यो उनको आलो घाउमा।हराउन मन लाग्यो उनको न्यानो अँगालोमा।तर त्यसो गर्नु कुनै पनि हालतमा बुद्धिमानी थिएन।त्यो पनि सबिनाको माइतीमा र पुष्करको ससुरालमा।पुष्कर त्यतिखेर यौवनको सगरमाथा चढिरहेको थियो तर म मरुभूमिमा छट्पटाइरहेको थिएँ।म सबिनाको मायाको भोको र यौवनको प्यासी थिएँ।सबिना र पुष्कर दुबैको अन्तिम सास जानेबेलाको झैं आवाज आयो र केही बेरमा खासखुस मात्र गर्न थाले।सायद उनीहरू पूर्णरुपमा तृप्त भएर शिथिल भैसकेका थिए।मेरी सबिनाको शरीरमाथि पुष्करले खेल्नसम्म खेले र विश्राम लिए।मेरो शरीर चिसोले जम्ला झैं भएको थियो।म थरथर काम्दै लुखुर-लुखुर भित्र गएर पल्टें।बेकारमा तल झरेछु झैं लाग्यो र कता-कता शरण सरले थाहा पाउनुभयो कि भनेर भयभीत पनि भएँ।मेरो कर्तुत थाहा पाएर मारेर फालेपनि महोत्तरी बाट मेरो आफन्त खोज्न आउने कुरा पनि भएन र आए पनि भेट्टाउन सक्ने स्थिति थिएन।घडी हेर्दा एक बजिसकेको रहेछ।निंदाउने लाख कोसिस गरें तर अतीतका यादले मानसपटल लाई आतंकित बनाइरह्यो।

       मैले महोत्तरीको सदरमुकाम स्थित बिद्यालयबाट एस एल सी उतीर्ण गरेर भारत गएँ।भारतमा चाहे अनुसार पढाइलाई निरन्तरता दिन नसकेपछि एउटा होटलमा सुरक्षागार्डको कार्य गर्न थालें।५ बर्षको कार्यबाट कमाएको रकमले आई एस्सी र बि एस्सी दुबै तहको डुब्लिकेट प्रमाणपत्र खरिद गरेर महोत्तरीको आफ्नै घर आएँ।मैले बि एस्सी पास गरेर आएको भनेपछि परिवारका सबै हर्षित भए र साथीभाइहरुले पनि पहिलेको दाँजोमा बढ्ता इज्जत दिन थालेका थिए।एकदिन रामेछाप जिल्लाको एउटा स्वास्थ्यचौकीमा कार्यरत मेरो साथी सर्बजीतले छुट्टी आएको मौकामा त्यहाँ नजिकैको बिद्यालयमा एक जना माध्यमिक तहको बिज्ञान शिक्षक आवश्यक परेको खबर सुनायो।केही दिनपश्चात म सर्बजीतसँगै रामेछाप गएँ।पहाडी ठाउँ भएको र बिज्ञान शिक्षकको अभावको कारण नभन्दै मैले त्यो माध्यमिक बिद्यालयमा नियुक्ति पाएँ।नक्कली प्रमाणपत्र भनेर कसैले नचिनेपनि विद्यार्थीहरुलाई राम्ररी बुझाउनुपर्ने बाध्यताले गर्दा मलाई शुरुमा अध्यापन गर्न पहाड बोके जत्तिकै गाह्रो भयो।एक त मेरो नेपाली भाषा पनि अशुद्ध भएकोले बिद्यार्थीहरुले बुझ्दै बुझेनन्।मेरो बोली मैथिली र हिन्दी तिरै गएकोले गर्दा धेरै भाषिक कठिनाइको सामना गर्नुपर्यो।बिद्यालय जानुपूर्व मैले आफूले किनेर राखिएको गाइड रटेर जाने गर्थें।विद्यार्थीले कुनै नौलो प्रश्न सोधे मैले भोलिपल्टसम्मको लागि समय लिन्थें।त्यस्तै तरीकाले दिनहरु बित्दै जाँदा नौं कक्षामा अध्ययनरत शरण सरको छोरी सबिना र मेरो आँखा एकापसमा जुध्न थाले।दुईतिरको टेबल-बेन्चहरुको बीचको खाली ठाउँबाट ओहोरदोहोर गर्ने क्रममा उनले कहिलेकाही खुट्टाले अल्झाउन थालिन्।मलाई भने सबिना भन्दा पनि आफ्नो जागिरको चिन्ता थियो।शुरुमा सबिनातिर खासै ध्यान दिईन तर एउटा हट्टाकट्टा युवकको मन कति दिन न थाम्न सकिन्थ्यो र एउटी फूल जस्ती कल्कलाउँदी युवतीको नजरमा परेपछि।मेरो बोली सुनेर प्रायः सबै बिद्यार्थीहरुले खिल्ली उडाउन थालेका थिए।झन सबिनाको त कुरै नगरौं।
"लब भनेको के हो सर?लब कसरी गर्नुपर्छ सर?"एकदिन अचानक कक्षामा सबिनाले टेढो प्रश्न गरी।एकछिन त म अक्क न बक्क भएँ।चिप्लो बाटोमा हिंडे झैं चिप्लिएर लड्नै लागेको थिएँ तर मैले आफूलाई जबर्जस्ती सम्हालें र भनें-"मलाई के थाहा,त्यो त मलाई भन्दा तिमीहरूलाई नै बढी थाहा होला।"
"म सिकाइदिउँला सर।"-सबिनाले प्याच्चै भनी।
त्यो बिकट गाउँमा केटाकेटीहरु त्यतिका अगाडि होलान् भनेर मैले कल्पनासम्म पनि गरेको थिईन।त्यो बिद्यालयमा अध्यापन गर्न थालेको पनि तीन महिना भएको थियो।एकदिन शरण सरले भन्नुभयो-"यादव सर,मेरी छोरी सबिनालाई पनि गणितको ट्युसन पढाइदिनुपर्यो।साह्रै सिल्ली छे गणितमा।"
"भैहाल्छ नि सर।आपको छोरीलाई ट्युसन पढाउन पाउनु त खुशीको कुरा हो नि।भोलिदेखि नै पठाउनुस्।"
मेरो कुराले शरण सर बहुत गदगद हुनुभयो।म सर्बजीतसँगै स्वास्थ्यचौकीमै बस्थें।नभन्दै भोलिपल्ट बिहानको नौ बजे नै सबिना मेरो कोठामा ट्युसन पढ्न आईन्।म धोती मात्र लाएर पेटदेखि माथि नांगै थिएँ।मेरो कालो रौं देखेर सबिना शरमले आँखा चिम्लेर मुन्टो उतातिर बटारेर बसी।एकैछिनमा मैले टीसर्ट लगाएँ र उनलाई निद्राबाट झक्झकाएर उठाए झैं उठाएँ।
"छ्या सर त कस्तो नकाचरो।"-उनले रिसाउँदै भनी।
"तिमी आउँछ्यौ भनेर मलाई क्या मालुम?"-मैले आफूलाई जोगाउँदै भनें।
"भयो,भयो सर अब धेरै चोखिनु पर्दैन,मलाई ट्युसन पढाउनुस्।"-उनले मुख बिगार्दै भनी।
"तिमीहरुलाई ट्युसन पढाउन त म यहाँ बसिहालेको छु हाँ।"
त्यसपछि उनले गणितको किताब निकालेर आफ्नो समस्या मेरो सामू तेर्स्याई।मैले पनि गाइडको मद्दतले उनको समस्या दूर गरिदिएँ।तर उनलाई पढाउन भन्दा बढी मेरो ध्यान उनको कोपिलाबाट फक्रँदै गरेको जवानीको फूलमा गयो।फूलको मग्मगाउने बास्नाले भमरालाई लोभ्याइरहेको थियो।निर्दोष भमराको मनलाई पापी र दोषी बनाउन आतुर थियो त्यो फूलको जवानी।बिद्यालयको युनिफर्म नभई कुर्ता सुरुवाल लगाएर आएकी थिई उनले त्यो दिन।गलादेखि  तल यु आकारमा छोडिएको कुर्ताको खुल्ला भागले थोरै स्तनको भागलाई पनि देखाइरहेको थियो।त्यो दृष्यले मेरो मनलाई जुरुक्क-जुरुक्क उठाउँदै थियो।सकेसम्म म संयमित भएर आफूलाई नियन्त्रण गर्न थालें।मैले गर्न दिएको हिसाब सकिसकेकोले उनले पाठ देखाई।कलम लिने बहानामा मैले उनको हातमा थोरै स्पर्श के गरेको थिएँ,उनी कड्किन थालिन्।
"सरको नियत ठिक लागेन है मलाई!"
"सरी सबिना,मेरो नियत त्यस्तो थिएन।"-मैले उनको अनुहारमा हेरेर भनें।
"ठिकै छ सर।भोलिदेखि यस्तो हर्कत नगर्नुहोला।"-उनले धम्कीको भाषामा भनी।
म रातोपिरो भएर चुपचाप बसें।पहिलो दिनको ट्युसन सकियो।उनी गैसकेपछि खाना खाएर बिद्यालय गएँ।मैले ६ देखि दश कक्षासम्मको बिज्ञान र नौं-दशको गणित पनि पढाउनुपर्थ्यो।प्रायः जसो मेरो कक्षामा बिद्यार्थीहरु पढ्न र सिक्न भन्दा पनि रमाइलो गर्न उद्धत हुन्थे।मेरो बोलीलाई सबैले जिस्क्याउँथे।तर त्यो दिन मैले के पढाएँ,म आफैंलाई अवगत थिएन।मेरो नजर अरु भन्दा पनि सबिनामाथि गयो।उनले पनि नजानिंदो तवरले जिस्काउन थाली।त्यो रात मलाई चैनको निद्रा आएन।म ढिलो निंदाएकोले त्यतिन्जेलसम्म उठेकै थिईन,जब सबिनाले ढोका ढक्ढकाएर मलाई उठाई।
"नमस्ते सर।सर त कति अल्छी!यतिन्जेलसम्म अरुले के के गरिसके।"-सबिना फत्फताउन थालिन्।
"के चाहिँ गरे होला र?हामी पनि अब गरौं न।"-मैले जानीजानी त्यस्तो भाषा प्रयोग गरें।
"के गर्ने सर?"-उनले पनि बुझ पचाएर सोधी।
"पढ्ने र पढाउने।"-मैले छोटो जवाफ दिएँ।
"हस् सर।"-उनले मुस्कुराउँदै भनी।
मैले उनलाई एउटा हिसाब गर्न लगाएँ तर नमिलेकोले ढाडमा बिस्तारै हानेँ।
"ऐया!सर त कस्तो बदमास हुनुहुँदोरहेछ।विद्यार्थीलाई पनि यसरी कुट्छन्?अब कुट्न पनि मैले नै सिकाउनुपर्छ क्यारे सरलाई।"
"सिकाइदेउ न सबिना,मलाई आउँदैन क्या।"
"यत्रो जवान हुँदा पनि मैले सिकाइरहनुपर्ला?"
"कसैले पनि सिकाइदिएनन्,के गर्नु त।बरु तिमीबाटै सिक्नुपर्ला सबिना।"
"नाइँ सर,म सिकाउन सक्तिन।म यहाँ सिकाउन हैन सिक्न आएकी।"
सिक्नु र सिकाउनु भन्दा पनि गफै बढी गर्यौं हामीले।उनलाई हिसाब सिकाउन छोडेर उनको अनुहार,छाती र शरीरको अन्य भागहरुको अध्ययन गर्नमै ब्यस्त भएँ।
"गुन्द्रीमा अप्ठ्यारो हुने भए माथि पलाङमाथि बसौं है सबिना?"-मैले एक्कासी के भन्न पुगेछु।
"नाइँ सर,अर्काको पलाङमाथि पनि कोही बस्छन् कि क्या हो?छ्या!"-उनी लज्जित हुँदै त्यहीँ निहुरिएर बसी।
"अप्ठ्यारो मान्नुपर्दैन के।पराई हो र लाज-शरम मान्ने?तिमीलाई जाडो होला भनेर त्यसो भनेको नि।"
"चैत-बैशाखमा पनि के को जाडो हुनु सर?"
"लौ सबिना आजको लागि यति नै।बिद्यालय जाने बेला भैसक्यो।तिमीलाई मात्र पढाएर तलब पाक्दैन।आज खाना पनि खाएको छैन।"
"ए सर अनि के गर्नुहुन्छ त अब?मेरो कारणले भोकै पर्नुभयो।भोलिदेखि सरको लागि पनि खाना मै लिएर आउँछु।बिचरा सर!"
"तिमी हुँदा त म बिना खाना पनि टन्नक्कै अघाउँछु सबिना।"
"ठट्टा नगर्नु न सर।"
यति भनेर हाँस्दै उनी बाहिरिन्।नभन्दै सबिना खुलेर बोल्न थालेकोले उनकै मीठो बोली र मन्द मुस्कानले म मज्जाले अघाएको थिएँ त्यो दिन।दिउँसो मैले पढाउँदा उनी भने मेरो अनुहार पढ्दै थिई।मेरो मुहार प्रचण्ड घामले ओइलिएको फूल झैं देखेर सबिना मुसुमुसु हाँस्दै थिई।मुश्किलले एक बजाएर टिफिनमा खाजा खाइयो र म निकै बलवान् भएँ।त्यो दिनको रात छिट्टै सपनाको संसारमा पुगेछु।बिहानै उठेर पढाउनुपर्ने बिषयमा तयारी गरें।त्यो बिहान पनि सबिना सवा आठतिर मलाई पनि खाना लिएर आईपुगिन्।मैले ट्युसन पढाउनु भन्दा अघि नै उनले ल्याएको खाना खाएर उनलाई स्याबासी दिएँ र उनको खानाको प्रशंसा पनि गरें।तत्कालै पढाउने कार्यको श्रीगणेश गरें।हिसाब सकिसकेर मलाई देखाउने क्रममा मैले उनको हातमा पनि स्पर्श गरें।उनले मेरो अनुहारमा पुलुक्क मात्र हेरेर केही प्रतिकृया जनाईनन्।
"अहा! कति मुलायम हात!समाइरहुँ जस्तो।"-यति भन्दै मैले उनको हातमा मुसार्न थालें।
"नचल्नु न यादब सर।अरुले देखे के सोच्लान्।"-उनले हाँस्दै भनी।
"कसले देख्छ र यहाँ?सर्बजीतले देखेपनि केही फरक पर्दैन,उ त मेरो घनिष्ट मित्र हो।अरु को आउँलान् र यहाँ?"
यति भनेर मैले उनको देब्रे हात लिएर मेरो ओठमा पुर्याएँ र लगातार तीनपटक चुमें।
"बिद्यार्थीलाई पनि यस्तो गर्छन् सर?"
उनको प्रश्नले मेरो मनमा भयको चट्याङले बज्रपात गर्यो।मैले झट्टै उनको हात छोडिदिएँ।उनी मुर्छा पर्नेगरी हाँसी।त्यो दिनको लागि मलाई भारी पुग्यो।थप केही गर्ने आँट आएन।कक्षामा मैले पढाउँदा  उनले मेरो आँखामा सीधा नजरले हेर्नै सकिरहेकी थिईन।पढाइतिर पनि खासै ध्यान थिएन उनको।उनी कक्षाकोठामा भए पनि उनको मन उनीसँग थिएन झैं लाग्थ्यो।त्यो रात मलाई उनैको याद आयो।छट्पटी बढेर पचासपल्ट जति ब्युँझिएँ।
            भोलिपल्ट बिहानैदेखि उनको प्रतिक्षामा ब्याकुल भैसकेको थिएँ तर उनी आईनन्।मैले सोचें-सायद उनले ट्युसन पढ्न छोडिन्।दिउँसो कक्षामा पनि खासै उजेली थिईन।मौनरुपमा एकाग्र भएर ध्यान अन्तै मोडिएको देखिन्थ्यो।बिद्यालय छुट्टी भएपछि मैले सोधें-"सबिना के भयो तिमीलाई?ट्युसन पढ्न पनि आइनौ,किन रिसाएकी?"
"रिसाएकी छैन सर।आजदेखि म ट्युसन बेलुका पढुँ कि भनेको।"
उनको कुराले मलाई अत्यन्तै हर्षित बनायो।
"भैहाल्छ नि सबिना,तिमीलाई जतिखेर समय मिल्छ,म दिन तयार छु।"
"के सर?"
"समय"
"ए,मैले त के के नै होला भन्ठानेकी।"
"हा हा हा हा हा हा"
मलाई अचानक हाँस उठ्यो तर उनी हाँसिनन्।
"ल ल एकछिनपछि आउ पढ्नलाई।म खाजा खाँदै गर्छु।"
"हवस् सर,म पनि खाजा खान्छु।"
मैले खाजा खाइनसक्दै उनी आई।चिउरामा दालमोठ मिसाएर खाँदै गरेको बेला उनी आएकीले मलाई अलि असहज लाग्यो।
"सबिना,तिमी पनि खाउ न।"
"नाइँ सर मैले खाएरै आएकी।"
"के हाम्रो नमीठो भनेर हो?"
"हैन सर,पेट नै छैन।"
"पेट नभए भरे-भोलि कसरी खाना अडिन्छ त?त्यहीं देख्छु त पेट।"
"भरिसक्यो सर,खाली छैन।"
त्यति ख्याल-ठट्टापछि हामी सिक्ने-सिकाउने कार्यमै ब्यस्त भयौं।एक घण्टापश्चात मैले उनको ढाडमा हात राखें।बिस्तारै गालामा स्पर्श गरें।उनी नशालु नयनले मलाई हेर्न थालिन्।म उनको नजिकै सरें।अब हामी बीचमा कुनै दूरी रहेन।मैले आफ्नो शीर क्रमशः उनको शीरको समिपमा लगें।उनी आँखा चिम्म गर्न थालिन्।मैले मेरो ओठलाई उनको ओठसंग स्पर्श गराएँ।केही बेरमा उनको दुबै ओठ मैले आफ्नो मुखभित्र पारें।मैले दाहिने हातले उनको शीरलाई सक्दो आफूतिर खिच्दै ल्याएँ।उनले आफूलाई दुखेको संकेत दिई।मैले आफ्नो मुखबाट उनको ओठलाई मुक्त गरिदिएँ।अब उनको पालो थियो मेरो ओठलाई मैले जस्तै खाने काम।तर उनको टोकाइले मलाई कुनै दर्द भएन बरु आनन्द आयो।केही बेरपछि हामीले एक अर्काका जिब्रोलाई पालैपालो ललिपप चुसे झैं चुस्यौं।मैले हातलाई उनको ढाडमा लगेर उनको ब्राको कब्जा खोलिदिएँ तर उनी झसंग हुँदै आफूलाई संयमित बनाउँदै होसमा आए जस्तै गरी र झट्टै उठेर ब्राको कब्जा लाएर ढोका नजिकै पुगी।मलाई उनले जिउँदो लास झैं बनाईछोडी।
"सबिना!सबिना!आउ न सबिना।"
फर्केर आउने आशमा बोलाएँ तर उनले औंलाको ईशाराले नाइँ भन्ने संकेत दिंदै ढोकाबाट बाहिरिन्।मलाई सबिनाले घाइते बाघ झैं बनाएर छोडी।म हिंस्रक भएर सबिनामाथि झम्टिन खोज्दै थिएँ तर उनी मेरो पन्जाबाट उम्केर गैसकेकी थिई।म रातभर न बाँच्न सकें न मर्न सकें।हनहनी मायाको ज्वरो आयो।पसिना खलखली निस्कर लिखुको नदी झैं बग्न थाल्यो।उज्यालो छर्लङ्ग भयो तर निंदाउन सकिन।शनिबारको दिन भएकोले एकैचोटि बिहान दश बजे खाना खाएर सुतें।अरु दिन चार बजे स्कुल बिदा हुन्थ्यो तर त्यो दिन बल्ल म निद्राबाट ब्युँझिएँ।मुटुमा सबिनाले बनाएको आलो घाउमा स्वास्थ्यचौकीमा कार्यरत मेरो साथी सर्बजीतको औषधिले र मलमले केही हुनेवाला थिएन।त्यसैले उसलाई आफ्नो समस्या बताईन।तर उसले ब्यंग्यका बाणले झन मेरो घाउलाई बल्झाउन खोज्दै थियो।
"के हो यादब,आज भोलि त खाने र सुत्नेको कुनै टुंगो हुन्न,के भयो?चाला निको लागेन है मलाई।"
उसले मलाई नेपालीमै भन्यो किन भने मैले नेपाली भाषामा सुधार ल्याउनलाई उसित पनि सधैं नेपालीमै बोल्न थालेको थिएँ।मैले हाँसेरै उसको कुरा टारिदिएँ।बिदाको दिन भएकोले नुहाइ-धुवाइको कार्यक्रम सकेर फेरि रातको पेट पूजाको लागि जोरजाम गर्न थालें।सर्बजीत मेरो साथी भएपनि हामी सँगै नभई छुट्टाछुट्टै खाना खान्थ्यौं।सर्बजीतले खसीको मासु पकाएको रहेछ,मलाई पनि दुईचार पिस प्लेटमा ल्याइदियो।सबिनाको यादमा डुब्दाडुब्दै खसीको मासु र भातको स्वाद नै अनुभव गर्न भुलेछु।पूर्णिमाको जून जस्ती सबिना अस्ताएपछि त्यो रात पूरै औंशीमय भयो।बिहान पढ्ने ट्युसन बेलुका सरेकोले अझै उनीसँग भेट्ने पल सयौं माइल लामो थियो।
       मुश्किलले रात गुज्रेर बिहानीको आगमन भयो तर अझै उनको आगमन हुन बाँकी नै थियो।बरन्डामा निस्केर उनी झर्ने ओरालीमा मनलाई हजारौं पल्ट झारिसके र सयौंपल्ट त्यो उकालीमा चढाइसकें तर उनको आगमन भैरहेको थिएन।आठ देखि नौं बजाउन मलाई सिंगै जूनी प्रतिक्षा गरे झैं लाग्यो।केही केटीहरु माथिबाट तलतिर झरिरहेका थिए।उनीहरूमध्ये सबिना कुन हो छुट्ट्याउन भने मरिगए सकिन।कक्षामै भेट्ने तीव्र चाहनाका साथ म पनि तयार हुन थालें।दश बजेर कक्षा सन्चालन हुन थाल्यो तर नौं कक्षाको पिरियड चौंथोमा भएकोले म त्यो पलको प्रतिक्षामा व्यग्र थिएँ।पढाउने भन्दा पनि बिद्यार्थीहरुलाई स्व-अध्ययन र कक्षाकार्य गर्न लगाएँ।मेरो मनले भने तीनै पिरियड कक्षा नौं मा पढायो।कक्षा नौंका बिद्यार्थीहरु भन्दा पनि सबिनालाई पढायो।प्रतिक्षाको कठिन घडी पार गरेर म नौं कक्षामा प्रबेश गरें।सबिनाको आँखाले मेरै प्रतिक्षा गरे जस्तो लाग्यो।अरु दिन भन्दा पनि राम्री देखें सबिनालाई।अरु दिन बिना मेकअप आउने उनी त्यो दिन आँखामा गाजल,आइ स्याडो,ओठमा रातो लिपिस्टिक र अनुहारमा क्रीम लाएर आएकी थिई।मलाई उनी संसारकै सबैभन्दा सुन्दरी नारी लाग्यो।अरु दिन प्रायः कुर्तामा आउने उनी स्कुलको युनिफर्ममा सजिएकी थिई।माथिबाट क्रमश तीन टाँकहरु नलाईकन खुल्ला छोडिएका थिए र उनको ब्रा समेत अलिकति देखिन्थ्यो।पढाउँदा विद्यार्थीहरुलाई सोधिने सबै प्रश्नहरु उनलाई नै सोध्न मन लाग्यो।उनीसँग मात्र बोलिरहन मन लाग्यो।उनको हेराइको नशाले लट्ठिएर म गाँजा,चरेश,ड्रग्स र कडा रक्सीले भन्दा बढी अचेत भएँ।४५ मिनेटको पिरियड कसरी बित्यो थाहा भएन।घण्टी बजेर टिफिनको संकेत दियो तर मलाई कक्षा छोड्न मन लागिरहेको थिएन।मन नलागी नलागी छोड्न बाध्य भएँ।अरु सबै सर र मिसहरु खाजा खान गए तर म केही बेर चौरमै ठिङ्ग उभिएर सबिनाको क्रियाकलाप नियालीरहें।पेटमा मुसा दौडेको आवाजले मलाई झस्कायो र कोठामा आएर खाजा खाएँ।कोठामा पनि मेरो आँखा मैले उनलाई ट्युसन पढाउँदा बस्ने गुन्द्रीमै गयो।उनीसँग गरिएको क्रियाकलाप याद आयो।अझ मनले बितेको क्रियाकलाप भन्दा दुई कदम अगाडि गएर के के सोच्यो-सोच्यो।मनले काम तमाम गरिसक्दा टिफिन पनि सकिसकेको थियो।पाँचौ पिरियड पनि नौं कक्षाकै अनिवार्य गणितको भएकोले म पुलकित हुँदै कक्षामा छिरें।संवेदनशील बिषय भएकोले उनीतिर त्यति नजर जुधाउन पाईन।ट्युसनमै भेट्ने बाचाका साथ यो मनले केही बेरको लागि विश्राम लियो।घण्टीले बिद्यालय छुट्टी भएको जनाउ दियो।म कोठामा पुगेको केही मिनेटमै सबिना पनि आइहाली।मैले सोचें-सायद उनी पनि हाम्रो भेटको लागि आतुर थिई।
"ए सबिना तिमी आयौ?"-मैले उत्साहित हुँदै सोधें।
"किन सर म आउन छिटो भएँ र?"
"हैन,हैन ठिक्क टाइममा आएकी छ्यौ।"
"आज मलाई अलि छिटो जानुछ सर।पढिहाल्ने कि!"
"के को हतार छ र तिमीलाई?"
"घरमा काम परेकोले।"
"हिजो दिनभरी काम नगरेर कहाँ गएकी त?"
"हिजोको काम हिजै सकियो,आज फेरि नयाँ काम।"
"हिजो एकदिन तिमी नहुँदा मलाई बेचैन भयो सबिना।"
"किन र सर,ममा के छ र त्यस्तो?"
"तिमीसँग भएको कुरा मसँग भएको भए त किन यस्तो हुन्थ्यो र?"
"के कुरा सर?"
"म कसरी भनुँ र तिमीलाई।"
"भो भो सर,पढ्ने काम गरौं।"
"यतै बस न आज मलाई तल बस्न मूड चलेकै छैन।"
"नाइँ सर,लाज लाग्छ।"
"हैट,आफ्नो सरसँग पनि केको लाज।"
मैले यति भन्दै उनको हातमा समाएर मेरो पलाङमाथि राखें।
"अप्ठ्यारो मान्नु पर्दैन,चप्पल खोलेर माथि बसे हुन्छ।"
उनले चप्पल खोलेर मेरो पलाङमाथि पलेटी कसेरै बसी।उनले एउटा गणितीय समस्या राखिहाली।दिउँसो पढाएकै बिषय भएकोले मैले फटाफट सिकाइहालें।उनले अर्को समस्या तेर्स्याई।मैले गाइडको सहयताले हल गरिदिएँ।मैले उनलाई अर्को समस्या हल गर्न लगाएँ।त्यतिन्जेल म फुर्सदिलो भएँ।म उठेर यताउता घुमे झैं गरेर ढोकाको चुकुल लगाएँ,सायद उनले चाल पाईनन्।म आएर उनको छेउमा टाँसिएर बसें।उनी आफ्नो कार्यमा ब्यस्त थिई।मेरो नजर उनको बक्षस्थलमा गयो।समतल फाँट सकिएपछिको पहाड चढ्न थाल्यो मेरो आँखाले।तर अलि माथिसम्म चढेपछि बाटो बन्द रहेछ।त्यहाँ देखि माथि चढ्नलाई बाधा र ब्यवधान हटाउनुपर्ने थियो,त्यो काम आँखाले असम्भव थियो।मैले उनको सर्टको चौंथो टाँक खोलिदिएँ।उनी मौन थिई।एउटा बाधा त हटाएँ तर त्यहाँ अर्को बाधा देखियो।हिमालमा देखिने सेताम्य हिउँले झैं उनको छातीलाई ढाकिएको थियो सेतो ब्राले।मैले ब्रा माथिबाटै ती दुई अग्ला हिमालहरुलाई स्पर्श गरें।ती हिमालहरु हिउँ जस्तो ठण्डा नभई आगो जस्तो गरम थिए।मेरो मनलाई हिउँ पगाले झैं पगाले ती हिमटाकुराहरुले।उनले चरम आनन्दको अनुभूत गरी।तर उनको नजर कतै नभएर कापीको हिसावमै थियो।ध्यान कता थियो केही पत्तो भएन।मैले पाँचौ अर्थात अन्तिम टाँक पनि खोलिदिएँ।त्यति गरिसकेपछि मेरो हात वार-पार चारैतिर चल्न सकिने स्वतन्त्र भयो।बिस्तारै पछाडिको ब्राको कब्जा खोलिदिएँ।उनले अस्तिको जस्तो प्रतिकार गरिनन्।त्यति गरिसकेपछि हिमाल चढ्ने बाटो खुल्ला भयो।मैले ब्रालाई तल भन्दा पनि अझ माथि नै सारें।भर्खरै कोपिलावस्थामा रहेका दुई फूलहरु फक्रने अवस्थामा थिए।ती कोपिलाहरु हिमाल भन्दा सुन्दर,स्वच्छ र बिशाल लागे मलाई।मैले ती कोपिलाहरुलाई सुस्तरी सुम्सुम्याएँ।अब मेरो दायाँ मात्र नभई दुबै हातहरु चलायमान भए।मैले ती कोपिलाहरुलाई जबर्जस्ती फुलाउने प्रयत्न गरें।उनको अनुहारबाट रक्त चुहिएला झैं गरी लाल भैसकेको थियो।उनले कापी र कलम लाई कतै मिल्काइसकेकी थिई।मेरो मुटुको गति तेज भैसकेको थियो,सायद उनको पनि।उनी छट्पटाउन थालिन्।कुनै ठूलै दर्द वा पीडाले असह्य भए झैं देखिई।म पलाङबाट उठेर तल झरें र उनको फ्रकलाई माथि सारें।उनी अचानक पलाङमाथि पल्टी।मैले उनको हिमशृंखलातिर के गति बढाएको थिएँ,उनी निद्राबाट खराब सपना देखेर ब्युँझिए झैं झसङ्ग हुँदै उठेर स्वर्गको बाटोमा जान अस्वीकार गरी।
"के भयो र सबिना,प्लीज एकछिन समय देउ न।"
"लोभी भमराहरु!त्यत्तिकै फूलको रस चुस्न पाईन्छ र?"
"अनि के गर्नुपर्यो मैले सबिना?म तिमीलाई कति मन पराउँछु।तिमी भने मलाई तड्पाउन मात्र जान्दछ्यौ।"
"यो गलत हो सर,बिहेपूर्व यस्तो अनैतिक सम्बन्ध राख्नु उचित हुन्न।पहिले बिहे गर्नुस्,अनि जे जे गर्नुहुन्छ गर्नुस्।"
"बिहे त म गरिहाल्छु नि।बिहे मसँगै हुने भएपछि किन बार्नुपर्यो।म तिमीलाई जीवनसाथी बनाउन तयार छु।तिमी पनि आजको लागि तयार भैदेउ न सबु।"
"नाइँ सर,मेरो ईज्जतमाथि खेलेर पछि बिहे गर्नुहुन्छ भनेर के ग्यारेन्टी?"
"अब बिश्वास नै गर्दिनौ भनेपछि त मेरो के नै लाग्छ र।"
"हो,म पनि सरलाई माया गर्छु तर बिहेपछि गर्नुपर्ने काम अघि गर्नु राम्रो हैन सर।मलाई बिहे गरेर आफ्नो बनाउनुस्,अनि मनलागेको गर्नुस्।"
"बिहे त म शतप्रतिशत तिमीलाई नै गर्छु सबु।जहिले गरेपनि तिमी मेरो र म तिम्रो हुने नै भएपछि केको चिन्ता?"
"त्यसो भए मलाई केही समय दिनुस् सर,कुनै दिन म आफैं सर्वस्व तपाईंलाई सुम्पनेछु,त्यो दिन आउन दिनुस्।"
खै कुन दिनको पर्खाइमा थिईन् उनी,मलाई केही थाहा भएन।मैले कति प्रयास गरेपनि केही लागेन।उनको सामू मैले आत्मासमर्पण गरें।उनले जितिन् र मैले हार स्वीकारें।बाध्यताबश मैले उनले तोकेको समय पर्खिनु बाहेक अरु बिकल्प थिएन।त्यो रात मैले बडो कष्टले बिताएँ।उनी त्यो दिन बिद्यालय नै आईनन्।उनी बिनाको मेरो जीवन मरेतुल्य भयो।एकाग्र भएर कक्षामा पढाउनै सकिन।बेला-बेलामा अश्रुको थोपाहरु अनायासै झर्न थाले।म कुनै गहिरो पीडामा भएको कुरा सबैले लख काटे।तर यथार्थ कुरा कसैलाई थाहा थिएन र सोध्ने चेस्टा पनि गरेनन्।म म रहिन,म उनैको भैसकेको थिएँ।त्यो दिन दिउँसै मेरो जीवन अन्धकार भयो।त्यो निर्जन रातमा मेरो अवस्था कहालीलाग्दो थियो।दोश्रो दिन पनि उनी बिद्यालयमा अनुपस्थित भईनन् ।मैले सबिनाको बारेमा शरण सरलाई पनि सोध्न सकिन।उनी बिरामी भई कि भनेर चिन्तित भएँ।उनको अनुपस्थितिले म बिरामी भएँ।हनहनी ज्वरो आयो।पढाउन पनि सकिन।हेड्सरलाई जानकारी गराएर म कोठामा सुतें।आँखाबाट अश्रुको बाढी बग्यो र मनको कृष्णभीरबाट बिछोडको पहिरो गयो।मेरो मुटु नै अबरुद्ध होला झैं लाग्यो बिछोडको पहिरोले।सर्बजीतले दिएको सिटामोलले पनि खासै काम गरेन।तेश्रो दिन बिहानै ८ बजेतिर सबिनाको आगमन भयो।तर उनको मुहारमा कुनै कान्ति र उमंग थिएन।बिरामी भए झैं कमजोर देखिन्थी।तैपनि मेरो कोठा हीरा नै हीराले सजाए झैं झलमल्ल भयो।मेरो औंशी झैं अन्धकार मन पूर्णिमा झैं उज्यालो भयो।
"के भयो सबिना?यतिका दिन कहाँ हरायौ?यहाँ आफूलाई कस्तो गाह्रो भैसक्यो।"
उनी बिलौना गर्दै मेरो अँगालोमा आएर बेरिन् र चुम्बनको घनाघोर वर्षा गराईन्।मैले पनि उनको चुम्बनको पैंचो तिरिहालें।
"आफूलाई के हालतमा पुर्याउनुभएको सर यस्तो?म दुई दिन नहुँदैमा यस्तो हालत भएछ भने जिन्दगीभर साथ छोडें भने के हाल होला तपाईंको?आइ लब यु सर।"
"आई लब यु सबिना।"
"म आज तपाईंलाई एउटा उपहार दिन आएकी।तर अहिले हैन चार बजेपछि ट्युसन पढ्ने बेला।"
"ए हो र?के उपहार हो त्यस्तो?"
"अहिले हैन सर।सरप्राइज दिन्छु म तपाईंलाई।हतारमा मजा आउँदैन।भरे फुर्सदमा।"
त्यति भनेर उनी फटाफट बाहिरिन्।म एकदमै कौतुहल र आतुर थिएँ उनको उपहार लिन र उनको सरप्राइज थाहा पाउन।दुई दिनपछिको हाम्रो मिलनको क्षणले मलाई संसारको सबैभन्दा ठूलो खुशी दियो।म एकैछिनमा सकुशल भैसकेको थिएँ।मायामा त्यति धेरै शक्ति होला भनेर मैले सोचेकै थिईन।माया नै सबैभन्दा ठूलो औषधि रहेछ।म अरु दिन भन्दा तुलनात्मक हिसाबले बढी नै खुशी थिएँ।हर्षित हुँदै बिद्यालयमा गएँ।
"के हो यादव सर,आज निकै फुरुङ्ग देखिनुभएको छ नि।"
राधे सरले मुस्कुराउँदै सोध्नुभयो।
"हैन,हैन सर,म कहिले चाहिँ दु:खी थिएँ र?म त हमेसा खुस नै हुन्छु।"
उहाँलाई त्यतिमात्र भनेर म चक र डस्टर लिएर कक्षाकोठातिर प्रस्थान गरें।मेरो पूरा दिन उनको उपहार के होला भन्ने कौतुहलतामै बित्यो।विद्यालय छुट्टी भएपछि मैले उनलाई "छिटो आउ"को संकेत दिएर सरासर कोठामा गएर उनको प्रतिक्षा गर्न थालें।त्यो दिन उनले ब्याग पनि नलिईकन किताब हातमा बोकेर आएकी थिई।मैले उनको हातमा उपहार दिने कुनै सामान देखिन।कोठामा आइपुग्नेबित्तिकै उनले भन्न थाली-
"सर आज हामी नपढ्ने गफ मात्र गरेर बस्ने।"
मलाई पनि उनलाई पढाउने रहर कहाँ थियो र,हुन्छ भनिदिएँ।त्यो दिन मैले उनलाई पलाङमा बसाल्नु परेन।आफैं सरासर आएर पलाङमा बसी।ढोकामा चुकुल लाएर म पनि उनैको छेउमा बसें।
"सर आज अलि जाडो छ,म शिरक ओढ्छु है त?"
उनको प्रश्नलाई मैले कुराले नभई शिरक थमाइदिएर कामले नै जवाफ फर्काएँ।मैले कोट र पाइन्ट फुकालेर धोती र टीसर्ट मात्र लाएको थिएँ।उनले अनुहार सहित पूरै शरीर शिरकले ढाकी।
"आउनुस् गफ गरौं सर।"
उनले त्यति भनेपछि मेरो हिम्मत बढ्यो।म पनि शिरकभित्र पसें।मैले उनलाई निर्बस्त्र बनाएँ र आफू पनि त्यस्तै भएँ।उनको पाउदेखि चुम्दै-चुम्दै माथि-माथितिर बढ्दै गएँ।उनले मलाई नवजात शिशुलाई झैं स्तनपान गराई र उकुसमुकुस हुन थाली।तृष्णाको रकेट चढेर हामी आनन्दको सागरमा चुर्लुम्म डुब्यौं।प्रेमको महासागरमा डुबुल्की मार्दै पौडिन थाल्यौं।हाम्रो तनमन एक भयो।हामी एक अर्कामा हरायौं,बिलिन भयौं।
"ऐया सर!मरें नि।ऐया!ऐया!"
यौवनको नशाले मातिएर बेहोसी हामी स्वर्गद्धारबाट छिर्यौं।त्यसरी स्वर्गमा म पहिलोपटक पुगेको थिएँ र सायद उनी पनि।एकैछिनमा हाम्रो तृप्त रकेट ओछ्यानको धरातलमा अवतरण गर्यो।बिस्तारा पूर्णरुपमा रुझिएको थियो।शिथिल भएर हामी यताउता पछारियौं।एक घण्टाको बिश्रामपश्चात जब मैले शिरक हटाएँ,बिस्तारा रक्तम्य अवस्थामा थियो।मेरो कुमारत्व र उनकी कुमारित्व तोडिएको थियो।हामी भर्जिन रहेनौं।डेढ घण्टा पश्चात् हामीले उहीँ प्रकृया पुनरावृत्ति गर्यौं।
"सर,आजदेखि म तपाईंकी भएँ र तपाईं मेरो हुनुभयो।जीवनभर म तपाईंसँग जिन्दगी बिताउन चाहन्छु।"
"प्यारी,तिमीलाई मैले आफ्नी बनाइसकें।तिमीबिनाको जीवन अब असम्भव छ।"
अर्को दिन देखि मैले सबिनालाई बिहान र बेलुका दुईपटक ट्युसन पढाउन थालें।बिहान एक र बेलुका दुई गरी दैनिक तीन पल्ट हाम्रो शारीरिक मेल हुन थाल्यो।ट्युसन त केवल बहाना मात्र थियो।हामी एक अर्का बिना बाँच्नै नसकिने अवस्थामा पुग्यौं।शनिबारको दिन पनि पढाइको बहानामा दुईतीन घण्टा साथमै हुने गर्थ्यौं।मैले त्यो बिद्यालयमा अध्यापन गर्न थालेको पनि नौं महिना भैसकेको थियो।सबिनाले नौं कक्षा उतीर्ण गरेर दशमा पढ्न थालेकी थिई।नौं कक्षाको परिक्षाको नतिजा मेरै हातमा भएकोले बिज्ञान र गणित दुबैमा मैले नम्बर बढाएर पास बनाइदिएँ नत्र उनलाई दुबै बिषय लाग्ने थियो।एकदिन उनी निराश भएर मेरो कोठामा आई।
"के भयो सबिना,किन उदास भएकी?"
"सर मेरो मिन्स हुनुपर्ने दिन कटेर पन्ध्र दिन भैसक्यो,अझै भएको छैन।कतै•••••।"
म पनि निकै त्रसित भएँ।के गर्ने र के नगर्ने केही निर्णय गर्नै सकिन।
"चिन्ता नगर सबिना।केही दिन इन्तजार गरौं र भएन भने देखाजायगा।"
मनमा जतिसुकै चिन्ता र भय भएपनि हामीले गर्नुपर्ने काम छोडेनौं।आनन्दको सागरमा डुबुल्की मार्न छोडेनौं।
"पीर नगर सबिना,दुई जीउकी भएपनि तिमीलाई म बिहे गरेर लैजान्छु।"
बेलाबखत यस्तै भनेर मैले उनलाई सान्त्वना दिने गर्थें।सकारात्मक नतिजाको पर्खाइमा हामीले थप १५ दिन गुजार्यौं।तर दोश्रो महिना पनि मिन्स नभएपछि मैले "स्योर"नामक साधन किनेर उनको पिसाब मार्फत गर्भ जाँच गरें।नतिजा पोजिटिभ निस्क्यो।मतलब उनको गर्भ रहेको थियो।उनी आमा बन्दै थिईन्।मैले उनलाई नतिजाको बारेमा बुझाएँ।
"नाइँ सर,म अहिले आमा बन्न चाहन्न।म अझै पढ्न चाहन्छु।कम्तिमा पनि एस एल सी पास गर्न चाहन्छु।म एबोर्सन गर्न चाहन्छु।"
"किन गर्नुपर्यो सबिना एबोर्सन?हामी तिम्रो गर्भको बच्चालाई जीवन दिउँ।म तिमीलाई सँगै राख्छु-श्रीमती बनाएर।"
"नाइँ सर,कि त मलाई यहाँदेखि टाढा लैजानुस्,नत्र यो समाजमा म तिरस्कृत सहेर बाँच्न सक्तिन।म आत्माहत्या गर्छु।"
उनको अन्तिम वाक्यले मलाई बिबश बनायो-भ्रुण हत्या गर्नालाई।जागिर छोडेर म कुनै पनि हालतमा भाग्न सक्तिनथें।मेरो घरको आर्थिक स्रोत भनेकै मेरो जागिर थियो।त्यो जागिर पनि छोडेको खण्डमा मैले अर्को ठाउँमा पाउनु असम्भव जस्तै थियोे।मैले आफ्नो समस्या सर्बजीतलाई सुनाएँ।
"धन्दा नमान यार,यसको समाधान मसँग छ।मेरो साथीलाई भनेर एकदुई दिनमा म औषधि मगाउँछु।"-सर्बजीतले मलाई बिश्वास्त बनायो।
नभन्दै तीन दिनपछि मैले औषधि हात पारें।सबिनाले खुशी हुँदै औषधि सेवन गरी।त्यही दिनदेखि उनलाई निकै रक्तस्राव भयो र बिस्तारै कम भयो।एउटा भ्रुणको हत्या भयो हाम्रो हातबाट।एउटा जघन्य अपराध गर्यौं हामीले।एउटा प्राणात्माको अस्तित्व मेटायौं।म पश्चातापमा ज्वालामा दनदनी जल्न थालें तर जे नहुनुपर्थ्यौ,त्यो भैसकेको थियो।एक हप्ता पश्चात् उनी जस्ताको तस्तै भई।फेरि हाम्रो रासलिला उस्तै पाराले दोहोरिन थाल्यो।
"सर तपाईंको त कति मोटो र लामो।तपाईंले मलाई पूर्णरुपमा सन्तुष्ट बनाउन सक्नुभएको छ।सायद तपाईं बिना म बाँच्न सक्तिन हुँला सर।"
कहिलेकाही उनी मलाई यस्तै भनेर फुरुङ्ग बनाउने गर्थी।म मख्ख हुँदै उनीसँग लिप्त हुन्थें।उनले पनि मलाई स्वर्गीय आनन्द र चरम सुख प्रदान गर्थी।मैले अन्तरहृदयदेखि नै उनलाई माया गरेको थिएँ र आफ्नो जीवनसाथीको रुपमा मुटुमा बसाएको थिएँ।दिनहरु सहज र रोमाञ्चक ढंगले बितिरहेका थिए।
        एकदिन मलाई शुक्रवारको दिन पारेर भक्त सरले खाना खानलाई आफ्नो घरमा बोलाएका थिए।भक्तसर उमेरको हकमा ५५ बर्षको थियो।अरु पनि दुईचार जना सरहरुलाई बोलाएका थिए।तीन बर्षदेखि पालेर राखिएको लोकल भालेको मासुसित सोमरसको ब्यबस्था मिलाइएको थियो।संख्याको हिसाबले सानो भएपनि पार्टी निकै भव्य भयो।पार्टीको समापन पश्चात् अरु सरहरु आ-आफ्ना घरतिर लागे।मलाई भने भक्त सर र उसको छोरा बिकासले  त्यही बस्ने ब्यबस्था मिलाए।बिकासको कोठामा दुईवटा पलाङहरु राखिएको रहेछ।सुत्नु अघि बिकाससँग निकै गफगाफ भयो।बिकास जिरी क्याम्पसमा अध्ययनरत रहेछ।बाउको आँखा छलेर उसले पनि हल्का सोमरसको सेवन गरेको रहेछ।हामी साथी-साथी जस्तै भयौं।
"सरलाई एउटा कुरा भन्छु है माइन्ड गर्नुहुन्न भने।"-बिकासले भन्यो।
"भन्नु न बिकास जी,एउटा मात्र किन दुइटा नै भन्नु न।"
"हिम्मत छ र सुन्ने?"
"भनिहाल्नुस् न अनि थाहा हुन्छ हिम्मत छ कि छैन।"
"सरले जिन्दगी बर्बाद बनाउनु भयो नि त।"
"कसको जिन्दगी?"
"मेरो"
"कसरी?"
"यसको कहानी लामो छ सर।"
उसको कुराले मलाई निकै उत्सुक बनायो।
"छोटकरीमा भन्नुस् न त।"
"मेरो केटीलाई रिजर्भ गर्नुभयो नि त।"
छोटकरीमा सुन्ने ईच्छा त ब्यक्त गरें तर उसको एक वाक्यको कहानीले मलाई हायलकायल बनायो।
"तपाईं झुक्किनुभयो होला बिकास जी।"
"सबिना लाई चिन्नुहुन्छ नि?"
झन उसको कुराको झीरले मेरो मुटुमै प्रहार भयो।
"अँ चिन्छु।"-मैले यति मात्र भनें।
"चिन्नुमात्र हुन्छ कि त्यो भन्दा बढ्ता?"
"तपाईंलाई के ढाँट्नु बिकास जी,म।उनलाई प्रेम गर्छु।म उनलाई बिहे गर्ने वालामा छु।"-मैले यथार्थ कुरा बताएँ।
"हो,म पनि बिहे गर्ने वालामै थिएँ।हामी तीन बर्षसम्म प्रेम सम्बन्धमा थियौं।एक अर्का बिना बाँच्नै नसकिने अवस्थामा थियौं।मेरो पढाइ सकिने बित्तिकै हाम्रो बिहे गर्ने योजना थियो।कति मीठो सपना देखेको थिएँ मैले।हामीबीच पति-पत्नी भन्दा पनि बढी शारीरिक सम्बन्ध भैसकेको थियो।एकपल्ट गर्भ रहेर भ्रुण हत्यासम्म गरेका हौं।नपत्याए हेर्नुस्।"
यति भन्दै उसले विभिन्न पोजमा खिचिएका तस्वीरहरु देखाए।ती तस्वीरहरु एकान्त र बनजंगलमा अँगालो मारेर खिचिएका थिए।ती तस्वीरहरुमाथि विश्लेषण गर्दा उनीहरूको बीचमा प्रेमी-प्रेमिकाको सम्बन्ध थियो भन्दा अत्युक्ति थिएन।म एक्कासी छाँगाबाट खसे झैं भएँ।मेरो सपना एकाएक तुहियो।मेरो आशाको मुनामाथि तुषारापात भयो।म जिउँदै मरें।त्यतिनै बेला मेरो हृदयघात होला जस्तो भयो।
"अनि?"-मैले अपुस्ट प्रश्न सोधें।
"अनि के त?उनको जीवनमा तपाईं उदाउनु भयो र म अस्ताएँ।"
म स्तब्ध र मौन भएँ।मनमा अपराध बोध भयो।
"सरी यार,मलाई तपाईंको प्रेमिका भनेर थाहा भएन।नत्र म उनको जीवनमा प्रबेश गर्ने नै थिईन।"
"हैन,यादव सर,गल्ती तपाईंको हैन।खै गल्ती कसको भनौं।"
"अझै यो भन्दा ठूलो प्रमाण त यहाँ छ,हेर्नुस्।"
यति भन्दै बिकासले उनीहरू दुबै निर्बस्त्र र  दुई तन एक भएको तस्वीर देखायो।त्यो तस्वीरले मेरो आँखामा काँडाले घोचे झैं दर्द भयो।मैले आफ्नो आँखालाई बिश्वासै गर्न सकिन तर त्यो यथार्थ थियो,कुनै भ्रम थिएन।
"हो रहेछ यार।"-मेरो मुखबाट त्यति मात्र निस्क्यो।
"तीन सालको अवधिमा कति पल्ट सेक्स गरियो कुनै लेखाजोखा छैन।सबिना ७ कक्षा पढ्ने बेला देखि,एक महिना पहिलेसम्म।"
"एक महिना पहिलेसम्म?हामी दुबैसँग?हरे भगवान!!!"
"अझै ठूलो झट्का दिउँ सरलाई?"
उसको कुराले मेरो मुटु ढुकढुक भयो।
"कस्तो झट्का बिकास जी?भनिहाल्नु न अब के नै बाँकी रह्यो र?"
"यो भन्ने चीज हैन सर,देखाउने चीज हो।ल हेर्नुस्।"
यति भन्दै उसले एल्बमबाट एउटा तस्वीर निकालेर देखायो जुन दृष्यले म ठाउँका ठाउँ ढलें।त्यो तस्वीर अरु कसैको नभएर सबिना र मेरै थियो।हामी नग्नरुपमा एक आपसमा समाहित भएको तस्वीर थियो।
"यो तस्वीर तपाईंसँग कसरी?"
"सबिनाको व्यबहारमा अचानक परिवर्तन आएको महसुस गरें।पहिलेको भन्दा बिल्कुल फरक लाग्न थाल्यो।एकदिन म अलि बिसन्चो भएर स्वास्थ्यचौकीमा आएको थिएँ तर सर्बजीत सरलाई भेट्न सकिन।यतै कतै होला भनेर म माथि तपाईंको कोठातिरै उक्लें।अनौंठो आवाज आइरहेको थियो।मैले बिस्तारै ढोका खोलें।चुकुल लगाउन भुलिएको रहेछ।अलिकति ढोका खुल्नसाथ सबै दृश्य छर्लङ्ग देखियो।शुरुमा त मलाई असह्य भयो।तर मैले जबर्जस्ती आफूलाई सम्हालें।त्यतिखेर क्यामेरा मसँगै थियोे।मैले एक क्लीक हानेर त्यहाँदेखि टाप कसें।एक हप्ता जति म रोएँ,चिच्याएँ र ब्याकुल भएँ।तर मैले बिस्तारै उनलाई बिर्सिदिएँ।तपाईं पनि बिर्सिदिनुस्।"
तत्पश्चात मैले उसलाई केही भन्नै सकिन।मेरी सबिना त्यस्ती हुन सक्तिनन् भनेर मैले कुनै प्रमाण पेश गर्न सकिन।
"जे-जे भए-भए सर,अब बिलौना गर्नुको फाइदा छैन।म चाहिँ सुतें,सर पनि सुत्नुहोला।"
यति भनेर बिकास त सुतिहाल्यो तर म सुत्न सकिन।रातभर सिरानी भिजेर ताल भैसकेको थियो।बिहानको चार बजे नै म उठेर टाप कसें।त्यहाँ बसिरहनुको औचित्य पनि थिएन।त्यहीमाथि आफ्नो प्रेमिकाको भू.पू.प्रेमीको घरमा।अन्धकारमा लड्दै,खोल्साखोल्सीमा पछारिंदै लुत्रुक्कै भिजेर म कोठामा पुगें।चिसो कपडा फालेर सुतिहालें।बिहान ढोकाको ढकढक आवाजले मात्र म ब्युँझिएँ।सबिना आएकी रहिछे।ढोका मात्र खोलेर केही नबोली फेरि सुत्न थालें।
"के भयो मेरो राजालाई?सर भन्नुस् न किन नबोल्नुभएको?किन रिसाउनुभएको?"
मैले उनको अनुहारमा नहेरी अन्तै नजर लाइरहें।उनले मेरो कपालमा सुम्सुम्याउँदै गालामा चुम्न थाली।
"धेरै नाटक नगर सबिना,हद भैसक्यो।"
"किन के भयो आज मेरो महाराजलाई।"
त्यति भन्दै मेरो शीर लिएर उनको छातीमा टँसाई।म बालक झैं चुपचाप बसें।केहीबेर पछि मैले प्रश्न गरें-"म भन्दा पहिले पनि कोहीसँग सम्बन्ध थियो?"
"सर,खास कुरा के भने--"
"थियो या थिएन?"
मैले उनको कुरा काटेर सीधा प्रश्न सोधें।
"थियो।"
"शारीरिक सम्बन्ध पनि थियोे?"
"थियो।"
"अनि किन मलाई धोका दियौं?मलाई मात्र नभएर बिकासलाई पनि किन?किन?"
"यो प्रश्नको उत्तर मसँग छैन सर।खै मलाई के भयो भयो,सरसँग ट्युसन पढ्न थालेपछि मेरो मन बहकियो।मैले आफूलाई सम्हाल्नै सकिन।म धोकेबाज हुँ।म पापी हुँ।सजाय मैले पाउनैपर्छ।"
यति भनेर उनी रुँदै,चिच्याउँदै शीर भित्तामा ठोकाउन थाली।बिलाप गर्न थाली।मैले उनको त्यो हालत हेर्नै सकिन।उनीप्रति माया जागेर आयो।
"चुप लाग सबिना,सायद मेरै कारणले बिकाससँग सम्बन्ध टुटेको होला।गल्ती तिम्रो मात्र छैन,म पनि उत्तिकै जिम्मेवार छु,यो अवस्थाको सृजना हुनुमा।"
यति भनेर मैले उनलाई अँगालो मारें।
"अनि शारीरिक सम्बन्ध पहिल्यै भैसकेको भए हामीबीचमा पहिलोपटक सम्पर्क हुँदा किन रगत आयो त?"-मैले एकाएक उनलाई प्रश्न सोधें।
"नरिसाउने भए मात्र भन्छु।"
"रिसाउँदिन,भन न।"
"त्यतिखेत मलाई मिन्स भएको थियो।तपाईं भ्रममा पर्नुभयो।मैले चाहेर पनि आफू र तपाईंलाई रोक्न सकिन।खै मलाई के भएको थियो त्यतिखेर,मलाई नै थाहा भएन।"
अतीतलाई बिर्सेर हामी फेरि एक अर्कामा हराउन थाल्यौं।अतीतमा भएको घटनाले उनी र मलाई कुनै फरक परेन।मैले हामीबीचमा भएको शारीरिक सम्पर्कलाई हरेक दिन नोट गरेर राखेको थिएँ र पुनः राख्न थालें।त्यसपछिका दिनहरुमा मैले उनलाई गर्भनिरोधक चक्की ख्वाउन थालें र निर्धक्क सम्पर्क गर्न थालें।कहिलेकाही त बिकास भन्दा मैले सन्तुष्ट बनाउन सकेको कुरा घुमाएर भन्ने गर्थी।मैले भने कहिले नसुने झैं त कहिले नबुझे झैं गर्थें।यस्तै क्रम चल्दै जाँदा सबिनाको एस एल सी को जाँच पनि आयो।एस एल सी को जाँच सकेपछि हाम्रो भेटघाटको बहाना भेट्टाउन सकिएन।स्कुल पनि केही दिनको लागि बिदा भयो।म बिदामा मेरो गृहजिल्ला महोत्तरी आएँ।बाबा-आमाले बिहे गर्नुपर्छ भनेर जोड गर्न थाले।मलाई हेर्न धेरै केटीहरु आए तर मैले मन नपरेको भनेर टारिदिएँ।एउटीलाई जसरी पनि बिहे गर्नैपर्ने अडान राखे बाबा-आमाले।मैले सबिनालाई बिहे गर्ने वचन दिएको छु भन्दा पनि उहाँहरुले सुन्नुभएन।पहाडियालाई बुहारी स्वीकार्न नसकिने अडान पनि राखे।मेरो जागीर र स्तर अनुसार सात लाख दिने केटी आई।जीउडाल,रुप र आनीबानी पनि ठिकै लाग्यो।बाबा-आमाको जिद्धीको अगाडि मैले हार स्वीकारें र सबिनालाई धोका दिएर मैले बिहे गरें।बिहे पश्चात् श्रीमतीलाई घरमै छोडेर म फेरि रामेछापको स्कुलमा आएँ।बिमारी भएको बहानामा सबिना मेरो कोठामा आई,किन भने स्वास्थ्यचौकीकै घरमा मेरो कोठा थियो।म स्कुल छुट्टी भएर कोठामा छिर्ने बित्तिकै उनी पनि भित्रै आई।
"धेरै दिनपछि सरलाई भेट्न पाउँदा म अत्यन्तै खुशी छु।"
यति भनेर उनी मेरो अँगालोमा आई।मैले विवाहित आफ्नो पत्नीलाई सम्झें र आफूलाई नियन्त्रण गरें।तर मैले केही भन्नै नपाई उनले मेरो मुखमा आफ्नो मुख ल्याएर जोडी।धेरै दिनको प्यासी उनले मलाई किन छोड्थी र!कोठामा प्रबेश गर्दा नै ढोकामा चुकुल लाइसकेकी रहिछे।उनले मलाई निर्बस्त्र बनाई।उनले त झन यति सजिलो कपडा लगाएकी थिई कि फुकाल्न र लाउनलाई आधा मिनेट पनि लाग्ने थिएन।आज सुम्सुम्याएर उत्तेजित बनाउने काम उनैको थियो र माथिबाट आउने पालो पनि।उनले मेरो कम्मरमुनि आफ्नो मुख लगेर खै के के गरी,मलाई चरम आनन्द आयो।मैले उनलाई रोक्नै सकिन।मेरो घरमा नव-विवाहित पत्नी मेरै प्रतिक्षामा बसेकीछे भनेर भन्न पनि बिर्सें।हेर्दाहेर्दै उनले माथिबाट गर्नुपर्ने सबै काम गरिसकी।हामी दुबै शिथिल भयौं।मैले आफ्नो श्रीमतिलाई धोका दिइसकेको थिएँ।फेरि केही दिन हाम्रो भेटघाट पातलियो।मलाई उनको बानी परिसकेको थियो र उनलाई मेरो।एक अर्काबाट टाढिएर बस्नुपर्दा दिनरात तड्पिन थालें।मलाई आफ्नो विवाहित श्रीमती भन्दा उनैको माया लाग्न थाल्यो।एकदिन मैले उनैको घर अर्थात शरण सरको घर जाने निधो गरें।
"शरण सर,म त यहाँ स्वास्थ्यचौकीको घर रुँघ्दा-रुँघ्दै वाककदिक्क भैसकें।यसो माथितिर गाउँ घुम्न मन लाग्यो।"
"हिंड्नुस् न यादव सर,मेरो घर जाऔं आज।"
"तर सर•••।"
"तर सर केही हैन,खुरुक्क हिड्नुस् मेरो घरमा।"
आनाकानी गरेको नाटक गर्दै म शरण सरसँगै सबिनाको घर गएँ।कहिल्यै नआउने यादव सर भन्दै कुखुरा काटेर मेजमान समेत गरे।तर मेरो गन्तव्य त्यो थिएन।मैले ईशाराले राती भेट्नुपर्छ भन्ने संकेत गरिसकेको थिएँ सबिनालाई।खाना खाइसकेपछि सुत्ने तरखरमा लाग्यौं।सबिना र उनकी बहिनी सुत्ने एउटा कोठा रहेछ।मलाई छुट्टै कोठामा सुताए।सुत्नुअघि सबिना एकछिन म सुत्ने कोठामा आई।एकैछिनमा चुम्बनको वर्षा भयो।
"अहिले यस्तो नगरौं सबिना,भरे सबै सुतेपछि यतै आउ ल?म तिम्रो कोठामा आउनालाई तिम्री बहिनी पनि छे।"
"हस् म भरे आउँछु,चुकुल नलाई सुत्नुहोला।"
यति भनेर उनी सुत्न गैहाली।मलाई निद्रा लाग्ने त कुरै भएन।उनकै प्रतिक्षामा मिनेट-मिनेटमा घडी हेर्न थालें।लामो प्रतिक्षापश्चात रातको ठिक १२ बजे उनी जूनकिरी झै रुप बालेर उदाईन्।हतार-हतार चुकुल लाएर सबिनालाई पलाङमाथि राखें।त्यसपछि हाम्रो मनोमानी चल्यो।एकैछिनमा म निंदाइहालेछु।झल्याँस्स ब्युँझिंदा तीन बजेको रहेछ र सबिना पनि मस्त निंदाइरहेकी थिई।गर्नुपर्ने काम पुन:फटाफट सकिहालें।
"सबिना,अब गैहाल तिमी।तिम्रो परिवारले चाल पाएमा खैरियत हुनेछैन।"
"नाइँ सर,थाहा पाए के हुन्छ,म बिहे गर्न तयार छु हजुरसँग।"
"त्यो त म पनि बुझ्छु तर थाहा नदिनु नै सबैको हीतमा छ।गैहाल तिमी।कुनै दिन स्वास्थ्यचौकीमा भेट्न आउ मलाई।"
मैले सम्झाएपछि उनी चोर बिरालो झैं सुस्तरी आफ्नो कोठामा गई।बिहान घाँसपात गर्न सबै दिदीबहिनी जंगल जान लागे।
"सर म पनि सबिनाहरुसँग जंगल घुम्न जान्छु।"
"लौ त घुमेर आउनुस् उसो भए।हामी बुढाबुढी खाना बनाउँछौं।"
दुई दिदीबहिनीको पछिपछि म पनि जंगलतिर प्रस्थान गरें।
"दिदी,मेरो लागि त पतकर यतै रहेछ,म यही बस्छु है।"
"ल ल म माथितिर गएर घाँस लिएर आउँछु।"
म पनि सबिनासँगै निकै माथिसम्म गएँ,जहाँ कोही पनि थिएनन्।उनले घाँस झार्न थाली र मैले जम्मा गरें।
"सबिना कस्तो लाग्यो?"
"के सर"?
"रातीको।"
"म त स्वर्गमै पुगें नि सर।सरलाई चाहिँ मैले मानें।"
म आफ्नो स्वार्थ सिद्ध भएकोमा मुसुमुसु मात्र हाँसिरहें।घाँस झारिसकेर उनी तल ओर्ली र घाँसको भारी बनाई।दुई जना लागिपरेकोले सबिनाको बहिनी भन्दा सबिनाको भारी छिटो पुग्यो।बल्ल ७:४० मात्र भएको रहेछ।हामी फेरि अश्लील गतिविधिमा संलग्न भयौं।उनले कसैले नदेख्ने सुरक्षित स्थानमा लिएर गई।हामीले विभिन्न आसनमा कोसिस गर्यौं।अन्तमा काम तमाम पारेर निस्क्यौं।सबिनाले घाँस बोकेर झर्न थाली।त्यतिन्जेलसम्ममा बहिनीको पतकरको भारी पनि तयार भैसकेछ।
"खै त यादव सरको भारी?"
शरण सरले जिस्क्याउनु भयो।खाना खाएर स्कुल गयौं।फेरि केही दिनको लागि सबिनाबाट बिछोडिएँ।
"वनजंगल खुब मन पर्यो सर मलाई।"
बाटोमा हिंड्दा मैले हावा गफ दिएँ।
"सर त्यसो भए एउटीलाई बिहे गरेर यतै बस्नुस्।"-उहाँले हाँस्दै भन्नुभयो।
"खै सर म जस्तोले कहाँ केटी पाउँछु र यहाँ?सरहरुको मद्धत पाए पाउँछु कि।"-मैले पनि हाँसेरै भनें।
गफैगफमा स्कुल आइसकेछ।पढाइ शुरु भयो तर आँखा जुधाउनलाई सबिना पनि थिईन।म बेलाबेलामा शरण सरको घर जाने क्रम बढ्न थाल्यो।एकदिन म सुतेको कोठामा सबिना आएको उनकी बहिनीले चाल पाईछे तर बाबा-आमालाई भने भनेकी थिईनन्।म त्यहाँ जानलाई डराउन थालें।बिस्तारै गाउँले र सबिनाको परिवारले हामीलाई शंकाको नजरले हेर्न थाले।सायद सबिनाको बहिनीले या बिकासले संकेत दिएको हुन सक्थ्यो।
"सर आजभोलि मलाई बाबाले निकै केरकार गर्न थाल्नुभएको छ र स्वास्थ्यचौकी पनि नजाउ भन्नुहुन्छ।"
एकदिन सबिनाले सुनाई।तर भेट्घाट हुन भने छाडेका थिएनौं।म शरण सरको घर जान छोडेको थिएँ।केही दिनपश्चात सबिनाको एस एल सी को नतिजा आयो।सबिना फेल भई।अंग्रेजी र गणित नै लागेपछि मैले बिहान-बेलुका त्यत्रो ट्युसन पढाएको कामै लागेन।तर सबिना फेल भएर मेरो भने भाग्य चम्क्यो किन कि उनी फेरि ट्युसन पढ्न मेरोमा आउन थालिन्।अजिंगरको आहारा दैवले जुराएको थियो।आहारा खोज्न बाहिर जानुपरेन।उनको र मेरो रामलिला फेरि उस्तै जम्न थाल्यो।तर एकदिन अचानक सबिनाले दु:खद खबर सुनाई।
"सर मेरो बिहे गरिदिने कुरा हुँदैछ घरमा।भोलि केटो हेर्न आउने रे मलाई।"
उनको खबरले म मर्माहत भएँ।घरमा श्रीमती हुँदाहुँदै पनि म किन उनीप्रति पागल हुन्थें,थाहा थिएन।सबिना र म दुबै मिलेर अश्रु झार्यौं।
"सर मलाई भगाएर लानुस् सधैंको लागि।म तपाईं बाहेक अरुसित बिहे गर्न सक्तिन।"
"म बाध्यतामा छु सबिना।घर मेरै कमाइबाट चलेको छ।जागीर छोडें भने मार्नुहुन्छ बाबा-आमाले।"
"अब म भन्दा जागीर नै ठूलो भयो हैन तपाईंलाई?यदि अरुसित बिहे गर्नुपर्यो भने म त आत्माहत्या गर्छु।"
"कुरा त्यस्तो हैन सबिना,माया त म तिमीलाई मात्र गर्छु तर के गर्नु मायाले मात्र सबैथोक नदिने।फेरि हाम्रो जातभात पनि मिल्दैन।मैले तिमीलाई बिहे गरुँला रे,घरमा कसैसँग तिम्रो कुरा मिल्दैन र बाध्यताबश तिमी घृणाको पात्र बन्नुपर्नेछ।तिमीलाई कसैले घृणा गरेको म सहन सक्तिन।"
"ल ल ठिक छ,म लिखुमा हाम्फालेर मरिदिन्छु।"
त्यति भनेर मबाट फुस्केर जान लागी उनी।
"कसम सबिना म तिमीलाई कति माया गर्छु तर अहिले म केही गर्न सक्ने स्थितिमा छैन।यदि मैले तिम्रो हात माग्न तिम्रो घरमा आएँ भने के तिम्रो बाबाले दिनुहुन्छ?ठिक छ म तिमीलाई बिहे गरेर यही सँगै राख्न चाहन्छु तर समाजले मलाई जिउँदो राख्ला?भन्न जति सजिलो छ,गरिदेखाउन उत्तिकै गाह्रो छ सबिना।"
यति भनेर मैले उनलाई अनगिन्ती चुमें।निराश हुँदै उनी घरतिर लागिन्।म धर्मसंकटमा परेको थिएँ।घरको श्रीमतीलाई धोका दिन पनि सक्तिनथें र सबिनालाई चटक्कै माया मार्न पनि।
       एकदिन अचानक ओइलिएको मुहार लिएर सबिना मेरोमा आई।आउने बित्तिकै बिलौना गर्दै मलाई अँगालोमा बेरी।
"सर मेरो बिहे फिक्स भयो।बाबाले मेरो कुरा सुनिदिनु भएन।म के गरौं  सर?प्लीज सर मलाई आफ्नो बनाउनुस्।म अरुको हुन सक्तिन।"
"हेर सबिना,गाउँघर र स्कुलमा तिम्रो बाबाको कति धेरै इज्जत छ।के बाबाको ईज्जतलाई माटोमा मिल्काउँछ्यौ?बाबाले हेर्नुभएको केटा राम्रै होला,खानदानी होला।तिमीलाई सुखमा राख्छ होला श्रीमानले।हाम्रो माया जूनी-जूनीसम्म यस्तै रहिरहनेछ।अजर र अमर रहनेछ।तिम्रो तनमाथि कसैले हैकम जमाएपनि तिम्रो मन र माया मेरै भैरहनेछ।म पनि तिम्रै भैरहनेछु।जिन्दगी भनेको एक सम्झौता हो रहेछ।सम्झौता गरेरै जिउनुपर्ने रहेछ।"
मैले सकेसम्म उनलाई सम्झाएँ तर मैले बिहे गरिसकेको कुरा उनलाई कहिल्यै भनिन।किन भने मैले उनीबाट धोकेबाजको उपमा पाउनु थिएन।त्यो दिनपनि हाम्रो बीचमा शारीरिक सम्बन्ध भयो।उनी ब्याकुल हुँदै फर्किन्।
"यति धेरै माया गर्ने र सन्तुष्टि दिने मान्छे छोडेर बिरानो गाउँमा कसरी जाने होला?"-उनी भन्दै थिई।
दिनदिनै ट्युसन पढ्न आउने क्रममा उनले भनेकै हुन्थी-"सर म त तपाईंको बाहेक अरुकी हुनै सक्तिन।"
उनको बिलौना सुनेर अर्को कानले उडाउनु बाहेक मेरो अर्को बिकल्प नै थिएन।एकदिन त सोचें-"सबिनालाई लिएर काठमाडौं जाउँ।"तर त्यसो गर्नु झन अर्को भूल गर्नु थियो।मैले सबिनालाई गुमाउनु नै उत्तम ठानें।
"सर आज नै गर्नुस्,जतिसुकै र जेसुकै गरेपनि आज अन्तिम दिन हो।भोलिदेखि मलाई कतै नजानु भनेर बाबाले भनिसक्नु भयो।तीनदिनपछि त मेरो बिहे नै छ।बिहेमा आउनुहोला सर।माया नमार्नुहोला।"
त्यो दिन हामी रातको एघार बजेसम्म सँगै भयौं।उनलाई पुर्याउन म उनको घरमुनिसम्म गएर फर्कें।भाग्यबश कसले देखेनन्।देखेको भए हालत बद्लिन सक्थ्यो।म बदनाम भएर स्कुलबाट निस्किनुपर्थ्यो।उनीबिनाको दुई दिन मलाई दुई महिना झैं लाग्यो।उनको बिहेको दिन जन्ती आइसकेका थिए।म 'जाउँ कि नजाउँ'को दोधारमा पूरै दिन रुमल्लिएँ।दाइजोको रुपमा प्रायः जसो गाग्री जस्ता सामानहरु दिने चलन रहेछ।बजार गएर एउटा गाग्री किनेर राखेको थिएँ दिउँसो।मैले गाग्रीमा आफ्नो नाम र ठेगाना लेखें-"रामनारायण यादव,महोत्तरी।"
सर्बजीत जान नमानेकोले म एक्लै लुखुर-लुखुर उकालो लागें गाग्री लिएर।रातको एघार बजेतिर बिहेघर पुगें।जग्गेमा नगईकन सरासर भित्र गएँ।गाग्री जिम्मा दिई केहीबेर आराम गरिकन चिया पिएर बाहिर निस्कें।उनको मुहारमा पीडादायी बादल मडारिएको थियो।मलाई देखेर 'यतिन्जेल कहाँ थियौ'को भाव झल्काई।निकैबेरसम्म मेरो अनुहार पढी र अश्रुधारा बगाउन थाली।मैले आफूलाई बडो मुश्किलले नियन्त्रण गरें।पण्डितले अनेक थरीका क्रियाकलाप गर्न लाउँथे र बेहुला-बेहुलीले खुरुखुरु त्यस्तै गर्थे।तर बेहुलीको ध्यान पण्डित भन्दा पनि मतिर थियो।म घरीघरी बाहिर र भित्र गर्न थालें।बिहानको तीन बजेको थियो।म ब्याकुल भएर टुलुटुलु सबिनाको बिहे हेर्दै थिएँ।उनको सिउँदोमा सिन्दूर हाल्न अब धेरै बेर बाँकी थिएन।मैले उनलाई उता आउको संकेत दिएँ र उनले 'तिमी जाँदैगर' को संकेत गरे झैं लाग्यो।म लखर-लखर ट्वाइलेटमा गएँ।त्यहाँ महिला र पुरुषको लागि एउटै ट्वाइलेटको ब्यबस्था गरिएको  थियो।मैले पिसाब फेरिसकेर चुरोट सल्काउन लागेको थिएँ।कोही नारी ट्वाइलेटतिरै बढिरहेकी थिई।साँच्चिकै सबिना एक्लै यतै आउँदै थिई।मैले ट्वाइलेटको ढोका खोलिदिएँ।उनी सरासर आएर मेरो अँगालोमा बेरी।संयोगबश त्यहाँ पनि हाम्रो शारीरिक सम्बन्ध भयो।
"सर यो अन्तिमपटक हो।अब देखि मेरो आशा नगर्नुहोला।आफ्नो बिहेको रात समेत यति खतरा मोलेकी छु।माया नमार्नुहोला सर।लौ त म लाग्छु।केहीबेरमा म अरु कसैकी भैसकेकी हुनेछ।मलाई बिदा दिनुहोला सर।"
यति भन्दै हतारमा दुईचार पल्ट मलाई चुमेर फटाफट जग्गेतिर प्रस्थान गरी।मैले केही भन्न सकिन।वाल्ल परेर उनलाई हेरिरहेँ।सायद ट्वाइलेट भित्र भएको हाम्रो हर्कतलाई कसैले देखेको भए स्थिति कस्तो हुन्थ्यो भनेर अड्कालसम्म काट्न सकिन्नथ्यो।सायद मेरो लास महोत्तरी फर्किन्थ्यो या फर्किन्नथ्यो,कुनै ग्यारेन्टी थिएन।जे होस नतिजा एकदमै भयंकर हुन सक्थ्यो।बिहेको रातमा अर्काकी बेहुलीसँग शारीरिक सम्पर्क गर्नु कुनै पनि हिसाब र दृस्टिकोणले सही थिएन।संयोगबश हाम्रो कुकर्मले सफलता हासिल गर्यो।केही मिनेटमा म फर्केर जग्गेको नजिक गएँ।कसैले गर्न नसक्ने कार्य गरेकोमा मेरो छाती गर्बले फुलिएको थियो।बेला-बेलामा उनले मतिरै नजर लाएर दु:ख व्यक्त गर्थी।मेरो मुटुको एक टुक्रा कसैले चुँडालेर लैजाँदै थियो।त्यसैले बेदनाको आगोले मेरो छाती दनदनी जलिरहेको थियो।केही बेरपश्चात बेहुलाले बेहुलीको सिउँदोमा सिन्दूर भर्ने क्षण आएरै छाड्यो।पराइको सिन्दूर सबिनाको सिउँदोमा पर्दा मेरो रगतले उनको सिउँदो भरिए झैं लाग्यो।अनायासै आँखाबाट लिखुको नदी झैं अश्रु बग्न थाल्यो।मेरा सामुन्ने भएका जन्ती तथा माइतीपक्षका मान्छेहरुले मतिरै हेरिरहेका थिए।म त्यहाँ एकछिन पनि अडिन सकिन र भागेर ट्वाइलेट नजिकै गएर धित मरुन्जेल रोएँ।परस्त्रीप्रति किन त्यति माया लाग्दैथियो,म अनबिज्ञ थिएँ।मेरी सबिना अर्केकी धर्मपत्नी भैसकेकी थिई।त्यो घटना मलाई सपना झैं लागिरहेको थियो।काश त्यो बिपना नभई सपना भैदिएको भए कति जाती हुन्थ्यो।तर त्यो कुनै सपना थिएन।मेरो जीवनलाई तहसनहस बनाउने आँधीबेहेरीरुपी बिपना थियो।बिहेको प्रायः सबै कार्यक्रम सकिसकेर बेहुली लिएर जाने तरखरमा थियो।माइती पक्षका सबै नारीहरु बिलौना गर्दै बिछोडको घडीको सामना गरिरहेका थिए।सबिनाको आमा र बहिनीहरु त झन डाँको छोडेरै चिच्याइरहेका थिए।सबिनाको त झन हालत पूरै खराब थियो।
"ड्याडी म जान्न।मलाई टाढा नपठाउनुस् ड्याडी।आमा म तपाईंलाई छोडेर कसरी जाउँ।बिन्ती छ ड्याडी मलाई यही राख्नुस्।"
बिदाइ अन्तिम चरणमा थियो।उनले पालैपालो बाबा-आमा र दिदीबहिनीहरुलाई अँगाली।
"यादव सर,म जान लागेकी।यति धेरै पढाउनु भयो।आजदेखि म ट्युसन उतै पढ्छु।सरले लगाउनुभएको गुण म कहिल्यै बिर्सने छैन।"
यति भनेर उनले मलाई पनि अँगालीमा बाँधिन्।म स्तब्ध थिएँ।मुखबाट एउटा पनि बोली फुटिरहेको थिएन।तर आँखाबाट भने अश्रुको मुल फुटिरहेको थियो।हेर्दाहेर्दै माइती पक्षले बुईं बोकेर उनलाई परसम्म पुर्याए।उनी उताबाट फर्केर हेर्दै बिलौना गरिरहेकी थिई।थाहा थिएन हाम्रो माया सच्चा र चोखो थियो कि थिएन।हाम्रो मायामा स्वार्थ थियो या थिएन,त्यो पनि थाहा थिएन।हाम्रो माया कस्तो खाले थियो,सायद कुनै प्रकार र परिभाषा थिएन।हुनसक्थ्यो हाम्रो माया,माया नभई क्षणिक आकर्षण थियो।तर जेजस्तो भए पनि हामीबीच मायाप्रेम थियो।हेर्दाहेर्दै मेरी सबिनालाई पराईले डाँडा कटाएर लगे।म हेरेको हेर्यै भएँ।मेरो मन र होस ठेगानमा रहेन।म बहुलाउन मात्र सकिन।आफ्नै जीवन बोझ लाग्न थाल्यो।तर मेरी श्रीमतीको लागि पनि मैले बाँच्नु थियो।बिछोडको करौंतीले कटक्कै मुटु रेटिए पनि संसारलाई चटक्कै छोडेर जान सकिन।दुई दिनसम्म न त निंदाएँ न खाना नै खाएँ।सबिना गएको तेश्रो दिन स्कुल छुट्टी भएर स्वास्थ्यचौकीको भवन नजिकै बसिरहेको थिएँ।सबिना र उनको श्रीमान स्कुलको बाटो भएर माइत जान लागेका थिए।मलाई देखेर सबिनाले नै शुरुमा बोलाई।
"नमस्ते यादव सर।सन्चै हुनुहुन्छ नि?"
"नमस्कार सबिना र ज्वाईंसाहेब।म बिल्कुल सन्चै छु।धेरै दिन भयो देखिनुभएन नि।"
"सर म पुष्कर।"
यति भनेर सबिनाको श्रीमानले मसँग हात मिलाए।
"दुई दिन त हो नि सर।सरले गणितको ट्युसन राम्रो पढाउनुहुन्थ्यो।खै पढ्न आउन भ्याउँदिन सर अब।"
"फुर्सदमा आउने गर न,म सिकाइहाल्छु नि।
मैले पुनः सबिनासँग मिलनको आशा राख्दै भनें।
"बरु आज सर पनि माथितिरै जाऔं न।"
"हो हो सर,जाऔं।हामीलाई पनि साथी हुने।"
उनीहरुको आग्रहलाई सहर्ष स्वीकार्दै म पछिपछि लागें।पछिबाट सबिनाको शारीरिक बनौटलाई निकैबेर नियालेर हेरें।पहिलेको दाँजोमा केही परिवर्तन भएको जस्तो लागेन।छोरीज्वाईंसँगै मलाई पनि शरण सरले भाले काटेर मेजमान गरे।सामान्य गफगाफ पश्चात् सुत्ने तरखरमा लाग्यौं।मलाई अघिपछि म जाँदा सुत्ने कोठामा सुताए।सबिना र पुष्करको लागि भने भुईंतलामा सुत्ने व्यबस्था गरिएको थियो।मध्यरात हुँदा पनि मलाई पटक्कै निद्रा आएन।अरुबेला सबिना आएर मनोरञ्जन प्रदान गर्थी तर त्यो रात म बिल्कुल एक्लो भएँ।सायद सबिना त पुष्करको अँगालोमा बेरिएर मस्त होली।त्यो सोचेर झन मनमा बेचनी बढ्दै गयो।बिछोडको करौंतीले रेटिएर मेरो छाती चिरा-चिरा परिसकेको थियो।बेदनाको आगोले जलेर मेरो मुटु खरानी हुँदै थियो।मेरो आँखाबाट लिखुको नदी झैं अश्रु बग्न थाल्यो।पीडाले छट्पटिन थालें,निस्सासिन थालें।लाज शरम पचाउँदै म तल झरेर नव-दम्पतीको क्रियाकलाप र चर्तिकला नियाल्न थालें।उनीहरुको चर्तिकलाले असह्य भएर म माथि फर्केर अतीतमा डुब्न थालें।
     शुरुदेखि त्यो दिनसम्मको घटनालाई स्मरण गरिसक्दासम्ममा रविको लाली किरणले धर्तीलाई चुमिसकेको रहेछ।सबैजना उठेर काममा जान थाले।
"सर चिया खानुस्।"
सबिनाले चिया लिएर आइसकेकी थिई तर मैले उनको अनुहार हेर्न सकिन।चिया मात्र खाएर म ओरालो झरें।दुईदिनपछि उनले आफ्नो सानो भाइ लिएर स्वास्थ्यचौकी आएकी थिई।भाइ निकै चकचके र एकै ठाउँमा बस्न नसक्ने खालको भएकोले खेल्नलाई अन्तैतिर गयो।मैले त्यही मौकामा सबिनालाई कोठामा बोलाएँ।भित्र आउने बित्तिकै मैले बेहोसीमै चुम्न थालें।
"नाइँ सर,अब यसरी हुन्न।म अरु कसैकी नासो हुँ।अब म तपाईंसँग यस्तो कार्य गर्न सक्तिन।मैले भगाएर लानुस् भन्दा मान्नुभएन,मेरो के दोष।मलाई धोकेबाज नभन्नु होला सर।म बाध्यताले अर्कैकी भएकी छु।"
मैले आफ्नो मुख लगेर उनको मुख थुनिदिएँ।मेरा बानी परिसकेका हातहरु उनको शरीरतिर सल्बलाउन थाले।एकैछिनमा मैले सबिनाबाट स्वर्गीय आनन्द पाएँ।पहिलेको जस्तो सतर्क पनि हुनुपरेन।बश समाजको आँखा छल्न सक्नुपर्थ्यो।उनको भाइ अझै आइपुगेको थिएन।दोश्रोपटक उनलाई मनाउन सफल भएँ।
"सर हजुरलाई यो जूनीमा त बिर्सन सक्तिन।साथै हजुरको हुन पनि असमर्थ छु।अर्को जूनीमा हजुरकै श्रीमती हुन पाउँ भनेर भगवानलाई प्रार्थना गर्नेछु।"
"बेलाबखत आउँदै गर ल सबिना।तिमीबिना मेरो जीवन अधुरै रहनेछ।"
"नाइँ सर,कहिलेकाही चाडबाडमा मात्र माइत आउनेछु।अब हामीले यसरी भेट्न छोड्नुपर्छ।यो नै हाम्रो अन्तिम शारीरिक सम्बन्ध हो।अर्को चोटि आशा नगर्नुहोला।"
"म तिम्रै प्रतिक्षामा हुनेछु सबिना।"
"हस् त सर म लाग्छु,भाइ पनि आएजस्तो छ।भोलि नै हामी घर फर्किंदौछौं।"
यति भनेर मेरो ओठमा निकै लामो चुम्बन दिई र ओझेलमा परी।धेरै दिनपछिको मेरो घाउमा उनले मलम लाए झैं शित्तल भयो तर उनीबाट टाढिंदा मन उस्तै बेचैन हुन थाल्यो।भोलिपल्ट म नौं कक्षामा पढाउँदै गर्दा सबिना र पुष्कर आफ्नो घरको बाटो लाग्दै थिए।मैले झ्यालबाट उनलाई बिदाइको हात हल्लाएँ,सायद पुष्करले देखेनन्।सबिनाले पनि उदास हुँदै हात हल्लाई।त्यसपछिका दिनहरुमा म मेरी श्रीमती भन्दा पनि सबिनाकै यादमा जीवन गुजार्न थालें।सबिनाको बिहे भएको पनि एक बर्ष भयो।यता मेरो घरमा एक छोरा र एक छोरी भैसकेका थिए।छोराछोरीको मायाले सबिनालाई बिस्तारै भुल्न थालें।एकदिन सबिना माइत आएकी थिई।उनको एउटा छोरा पनि भैसकेको रहेछ।त्यतिखेर स्कुलमा शिशुहरुलाई पोलियो थोपा ख्वाउने कार्यक्रम थियो।माइत आएको मौकामा उनले पनि आफ्नो छोरालाई पोलियो थोपा ख्वाउन ल्याएकी थिई।उनको छोरा निकै हस्टपुस्ट तर अलि कालो बर्णको रहेछ।सबिना र पुष्कर भन्दा अलग।पोलियो थोपा ख्वाइसकेपछि स्कुलको टारमा हाम्रो भेट भयो।
"लौ बधाइ छ सबिना,छोरा पनि भैसकेछ।"
"धन्यवाद सर।"
"कोठामा जाऔं न,चिया खान।"
"नाइँ सर,म जान्न।अब मलाई बिर्सनुस्।"
"जाऔं न जाऔं,यसै त पुष्कर पनि छैन।"
"पुष्कर नभएर त मलाई गाह्रो छ नि।"
"किन?"
"अर्को बच्चा पनि यस्तै कालो जन्माउन चाहन्न।"
मैले आफूलाई सम्हाल्न सकिन।खित्का छोडेर हाँसें।साँच्चिकै सबिनाको छोरा मेरै अनुहारको थियो।उनको छोराको बाउ सायद पुष्कर नभई म थिएँ।
"लौ त सर,भोलि नै हामी काठमाडौं जाँदैछौं।अब हाम्रो भेट सायद नहोला।"
मैले केही भन्नै सकिन।
"ल छोरा ड्याडीलाई बाई भन।"
उनको छोरा सानै भएकोले केही भन्न सकेन।सबिनाले नै उसको हात समाएर बाई बाई गरी।
"सबिना,बाई।छोरा!बाई बाई!"
सबिना र मेरो अघोषित छोरालाई अनिश्चितकालीन बिदाइ गरें।निकै परसम्म आमा-छोरालाई हेरिरहें।थाहै नपाई आँखाबाट अश्रु बर्षन थालेछ।फेरि कुनै दिन मिलनको आशा लिएर कोठातिर प्रस्थान गरें।

स्वर्णिम संसार

६ रेक्टरको भुकम्पले हल्लाउँदा पनि कतिपयले चालै पाएनन्।

सबै काम तमाम भएपछि सामाजिक सन्जालमा नजर लाउँदा पो उनीहरूको मुटुमा ७ रेक्टरको भुकम्प गयो।

यसो सोचे-"त्यो समयमा त हामी निंदाएकै थिएनौं,बरु स्वर्णिम संसारलाई हल्लाउँदै थियौं"

रासलिला

बिना जानकारी आफ्नो श्रीमान गायब भएकोले श्रीमति पूरा रात तनाबग्रस्त थिई।

सय जनालाई फोन गरेर सोधी तर उसको अत्तोपत्तो लागेन र उसको मोबाईल पनि स्वीच अफ थियो।

उता श्रीमान भने पुरै रात अर्कीसित रासलिलामा मस्त थियो।

उपस्थिति

एम ए प्रथम बर्षको परिक्षा सम्पन्न भएकोमा म दंग हुँदै परिक्षाहलबाट बाहिरिएँ।

अर्को एकजना साथी सबैभन्दा खुशी देखिन्थ्यो र फर्किंदा एउटै गाडीमा भयौं।

उ त्यति धेरै खुशी हुनुको कारण सोध्दा उसले भन्यो-"मैले त जम्मा १२ कक्षा पढेको छु,आजको जाँच त साथीको हो,उसको काम परेर अस्तिदेखि नै उपस्थित हुन सकेको थिएन।

परिक्षा

मदनबहादुर एम ए प्रथम बर्षको परिक्षामा सामेल हुन नभ्याउने भए।

चार बिषयहरुको परिक्षामा गयल भएपछि उसको पाँचौ बिषयको जाँच दिन हरिबहादुर गयो।

१२ कक्षा पढेको हरिबहादुरले एक घण्टा जति हावा तालमा लेखेर बाहिरियो तर कसैले चाल पाएनन्।

परिक्षा मर्यादित भएको भनेर शिक्षक-गार्डहरु,उपस्थिति गराउन सकेकोमा मदनबहादुर र छक्याउन सफल भएकोमा हरिबहादुर दंग थिए।

पक्राउ परेको भए हरिबहादुरको जिन्दगी बर्बाद हुन्थ्यो।साथीको लागि हरिबहादुरले खतरा मोलेका थिए।

कलम

उसले आफ्नो कलमलाई तरबार बनाएर मेरो कलमलाई प्रहार गर्यो।

मेरो कलमलाई हजारौं कलमहरुले साथ दिए।

उसको तरवाररुपी कलममा खिया लाग्न थाल्यो।

दाहसंस्कार

मलाई खाल्डोमा हाल्ने हेतुले घचेट्न खोज्दा उ आफैं खाल्डोमा परेर ईहालिला त्याग गर्यो।

उसको अन्तिम दाहसंस्कार गरेर म अगि बढें।

मेलम्ची योजना

मेलम्चीको योजना शुरु भएको धेरै भैसक्यो।

अझै कुनै टुंगो छैन।

मेलम्चीको योजना र मेरो प्रबासको बसाईं उस्तै भए।

प्रवेश नि:षेध

ठेकेदारले गाउँको जमिनदारको घर बनाउने ठेक्का लियो।

कामदारहरुले हतौडाले ठोक्दै,हातपाउले थेचार्दै र मिलाउँदै गरेर सुन्दर घर निर्माण गरे।

मन्दिर जस्तो घरमा अन्ततः कामदारहरुलाई प्रवेश नि:षेध गरियो,कारण- उनीहरू दलित थिए।

प्रतिक्षा

जायजेथा बेचेर छोराछोरीलाई बिदेश पढ्न पठाए।

छोरा अमेरिका र छोरी युरोपमै घरजम गरेर बस्न थाले।

यता स्वदेशमा बुढाबुढी मात्र अश्रु झार्दै छोराछोरीको बाटो हेरिरहे।

सन्यास

बिना सीप र परिश्रम दुई थरीको अस्त्र प्रयोग गरेर फिल्मी क्षेत्रमा उदाईन्।

सोचे अनुरुप फिल्म नचलेपछि अंग प्रदर्शन गर्न थाली।

तेस्रो अस्त्र पनि फेल भएपछि सो क्षेत्रबाट सन्यास लिईन्।

मर्द

समाजले उसलाई नामर्द भनेर न्वारान गरे।

श्रीमतिले पनि तिरस्कार गर्दै टेढो बाटो हिंड्न थाली।

विवाहको एक दशकपछि श्रीमतिले छोरो पाइदिएर उ समाजको नजरमा मर्द बनेको छ।

नामी चोर

अस्तिसम्म साहित्यप्रेमी थियो।

हिजै उसले अर्काको रचना आफ्नो बनाएर कृति निकाल्यो।

आज उ नामी साहित्यकार भएको छ।

निशानी

रात परे'सी अधुरो सिरानी छ मसंग
झरी गए पनि तारा बिहानी छ मसंग
छोडी गए पनि के भो र पापी मोराले
उसले दिएर गएको निशानी छ मसंग।

उपहार

मेरी छोरीले स्वेच्छाले प्रेमविवाह गरी ज्वाइँ भेट्टाउन घरमा लिएर आई।

ज्वाईं उही ब्यक्ति थियोे जसले म कार्यरत निजी अस्पतालमा आफ्नो रगत बेचेको थियो।

ज्वाइँ एक्लै भएको मौका पारी सोध्दा छोरीलाई आइफोन उपहार दिनलाई आफ्नो रगत बेचेको रहेछ।

बजेटको दुरुपयोग

केही बर्ष पहिले फलानो पार्टीको प्रधानमन्त्रीकालमा गाउँको कच्ची सडक मेरो घरदेखि एक किलोमिटर माथिबाट खनियो।

एक सालपछि सत्तासमीकरण परिवर्तन भएर मेरो घर नजिकैबाट खनियो।

अहिले तेश्रो पार्टीको बर्चस्व भएकोले उस्तै कच्ची सडक दुई किलोमिटर तलबाट खन्दैछन् र पुराना सडकहरु पूर्णरूपमा प्रयोगबिहीन भएका छन्।

असल कर्मको नतिजा

कसैले गर्न नसकेको असल कार्य फलानो एक्लैले गरेर देखायो।

उसको कार्यले सहकर्मी लगायत उच्च-पदस्थ कर्मचारी र मंत्रीहरुलाई समेत बेफाइदा भयो र तलबमै चित्त बुझाउनुपर्यो।

सबै कर्मचारी गुठबन्दी गरेर उसलाई कार्यलय प्रबेशमा रोक लगाएपछि अन्ततः उसले राजीनामा दियो।

पलायनवादी

उसले प्रबासिएका मित्रहरूलाई पलायनवादीको उपमा दिएर खुब घोचपेच गर्थ्यो।

अस्थायी कर्मथलो बनाउँदैमा कोही पलायनवादी हुँदैनन् भनेर हामीले प्रतिवाद गर्यौं।

अहिले उ युरोपको एक देशमा पी आरको लागि शरणार्थी बनेको छ।

रेटाउनुभयो

बेलैमा साथीले बाटो देखाउनु भयो
भाँच्चिएको मेरो खुट्टा टेकाउनु भयो
यो गुण कसरी तिर्न सक्छु तपाईंलाई
सजिलै निस्ठुरीको याद रेटाउनु भयो।

बनाउँदिन

भो अब यो आँखामा पानी बनाउँदिन
जो कोहीलाई मनकी रानी बनाउँदिन
यति काफी जिन्दगीमा याद गर्नलाई
माया लगाई अर्को कहानी बनाउँदिन।

बानी बनाएँ

बनाएँ,उनलाई दिलको रानी बनाएँ
यो मुटुलाई मायाको खानी बनाएँ
तर मेरो मायालाई लत्याई गएसी
उनी बिना पनि जिउने बानी बनाएँ।

दाहसंस्कार

अब प्रेमको खेलमा वार-पार गर्नेछु
बरु नयाँ प्रेमिकाको इन्तजार गर्नेछु
गोली मारी दिन्छु पुरानो प्रेम लाई
उनको यादको दाहसंस्कार गर्नेछु।

बिझाउछ

अझैपनि निष्ठुरीकै याद आउँछ यार
बेला बेला च्वास्स मुटु  दुखाउछ यार
जसरी सियो गढिँदा हुन्छ  दर्द मित्र
खै केले हो मेरा मनमा बिझाउछ यार।

के गरौं

कति सक्छ र यो छातीले चोट सहन
कहिले त लाग्छ छाड्यो मुटु धड्कन
के गरौं कसो गरौं केही सोच्नै सकिन
पाइला अब कता मोड्ने तिमी नै भन।

घुस खान्छन्

जेलर पनि आज भोलि घुस खान्छन्
जसले गाँठ दियो उसैलाई मान्छन्
कहाँ गएर कसलाई सुनाउने ब्यथा
पुलिस पनि हामीलाई दोषी ठान्छन्

तिमी नै

राती राती सपनीमा आउने तिमी नै
बिपनीमा गायव भै तड्पाउने तिमी नै
दिन रात केही पनि नभनीकन मलाई
दया माया नराखेर सताउने तिमी नै।

बयान

दिल चोरलाई दिलैमा बयान लिनु पर्छ
मुख नखोले मायाले झट्का दिनु पर्छ
उसको मुटुमा खोजतलास गरेर पनि
सत्य-तथ्य कुरा सामु निस्किनु पर्छ

दिल चोर

हिजो बिजोर थियो आज जोर भयो
सफा भएको मन पनि फोहोर भयो
साँच्चै हिजो सम्म म सज्जन नै थिएँ
अचानक आज माङ दिल चोर भयो।

लाहुरेको अर्ती

प्रबासबाट आएको लाहुरेले गाउँका केटाकेटीहरुलाई अर्ती-उपदेश दिएछन्।

बिद्यालयमा पढाइमा अब्बल भनिएका बिद्यार्थीहरुले समेत एस एल सी मा राम्रो ग्रेड ल्याउन सकेनन्।

नतिजा नकारात्मक आएपछि सबै बिद्यार्थी डाकेर भेला राखिएछ र कारण बुझ्दा लाहुरेले भनेको रहेछ-"केटाकेटी हो पढेर केही फाइदा छैन,मैले नपढेरै महिनाको एक लाख कमाउँछु।"

स्वास्थ्य शिबिर

दुर्गम स्थानका गरीब-निमुखाहरुलाई लक्षित गरी नि:शुल्क स्वास्थ्य शिबिर राखिएको थियो।

धेरैले हर्षित हुँदै स्वास्थ्य परिक्षण र उपचार गराए।

केही सालपछि उपचार गराएका सबै सिकिस्त भएर अस्पतालमा जँचाउँदा थाहा भयो-सबैका एक-एक वटा किड्नी गायब थिए।

स्वप्न

बीसबर्षे लक्का जवान विशाल स्वप्न बोकेर प्रबासियो।

दशकपछि उसले राजधानीमा तीन आना स्वप्न खरीद गर्यो।

दुई दशकमा उसले एकतले स्वप्न ठड्यायो र बुढेसकालमा पुनः प्रबासियो।

पहिचान

मेरो साथीलाई नेपाली भन्दा बिदेशी भाषा,गीत-संगीत र चलचित्र मन पर्थ्यो।

नेपाली पहिचानलाई दबाएर उ नेपालीहरुसंग पनि अन्य भाषामा बोल्थ्यो।

एकदिन उ सित भेट्दा उसले मलाई सोध्यो-"के छ साथी हालखबर?"मैले तुरुन्तै जवाफ दिएँ-"मै बहुत अच्छा हुँ,तुम कैसे हो?"त्यो दिनदेखि उ परिवर्तन भयो।

केटी नै हुन्

सोझा केटा भगाउने केटी नै हुन्
जानीजानी फसाउने केटी नै हुन्।

उताउलो र उट्पट्याङ कार्य गर्दै
देखावटी लजाउने केटी नै हुन्।

हिउँदको मुटु काम्ने जाडोमा नि
हावापानी तताउने केटी नै हुन्।

पत्थर जस्तो मुटु हुने केटीलाई
फकाउन सघाउने केटी नै हुन्।

को मान्छे कस्तो भनी थाहा हुने
मान्छेहरु चराउने केटी नै हुन्।

गोडा मोलिदिन्छन्

मन मैलो बोकी मीठो बोलिदिन्छन् मान्छे
जवानीको ढोका पनि खोलिदिन्छन् मान्छे
बलेको आगोनै ताप्छन् संसारका प्रायः सबै
स्वार्थ सिद्ध गर्न गोडा मोलिदिन्छन् मान्छे।

छेपारो

-उसलाई आवश्यकता थियो र बिरालो झैं म्याउँ-म्याउँ भन्थ्यो।

- अरुको बुई चढेरै उसले ठूलो प्रगति गरेर आवश्यकताहरु परिपूर्ति गरिसकेका छन्।

-आजभोलि उ बाघ झैं गर्जिन थालेको छ।

पिउनुभएको

रमाइलो वातावरणमा जिउनु भएको छ कि
दु:ख र पीडाहरु सबै सिउनु भएको छ कि
आजका गजलहरु यसो नियालेर हेर्दा खेरी
सर्जक मित्रले नि थोरै पिउनु भएको छ कि।

महिला आरक्षण

-शनिबारको दिन बिदा मनाउन गौशाला देखि रत्नपार्क सम्मको यात्रामा निस्कियो।

-खचाखच यात्रुहरुले भरिएर सिट पाउन हम्मेहम्मे थियो।

-महिला आरक्षणको सिटमा बसिरहेको करीब ७० बर्षे बुढोलाई उठाउँदै १६/१७ बर्षे ठिटीले भनी-"बाजे उठ्नुस्,यो महिलाको सिट हो।

धरहरा

-केही साल अघि धरहरा चढ्ने खुब रहर थियो तर टिकट काट्ने रकम थिएन।

-महाभुकम्पले मेरो रहरलाई तहसनहस बनायो।

-अहिले रकम छ तर धरहरा छैन।

जोगी

-चरम आर्थिक अभाव र बेरोजगारीको समस्याले गर्दा उ स्वदेश छोडेर बिदेशिन बाध्य भयो।

-उसले मरुभूमिको प्रचण्ड गर्मीमा रगत-पसिना बगाएर कमाएको सबै दाम श्रीमतिलाई पठायो।

-उ स्वदेश फर्किंदा न त श्रीमति थिई न दशबर्षको कमाइ।

गायत्री मंत्रको दुरुपयोग

-मेरो घनिष्ट मित्रले मलाई एक पार्टीमा लिएर गएको थियो।

-हामी पार्टीमा पुग्दा थरीथरीका सलाद,सित्तन र महंगो रक्सीहरु तम्तयार पारिएका थिए।

-चेस गरेर भव्यरुपमा खान-पिउन शुरु भएपछि एकजनाले मनोरंजनको लागि गीत बजाउन थाल्यो-"ॐ भुर भुवह स्वहा:••••।

सत्ता ढाल्नेछु

अब मैले यस्तो उल्टो कदम चाल्नेछु
निष्ठुरीलाई छोप्न छुट्टै जाल फाल्नेछु
आज दिलमा अरुलाई नै नियुक्त गर्यौ
कुनैदिन तिम्रो दिलको सत्ता ढाल्नेछु।

पिउनु भएको

रमाइलो वातावरणमा जिउनु भएको छ कि
दु:ख र पीडाहरु सबै सिउनु भएको छ कि
आजका मुक्तकहरु यसो नियालेर हेर्दा खेरी
सोनाम दाइले नि थोरै पिउनु भएको छ कि।

रुन मन लाग्छ

टन्न पिई पूरै रात रुन मन लाग्छ
भए जति सबै पीडा धुन मन लाग्छ
के नै गर्न सकिन्छ र यो मरुभूमिमा
प्रियसीको फोटोमा छुन मन लाग्छ।

तारा

सुस्त-सुस्त रात ढल्दैछ
उनको यादमा मुटु जल्दैछ
टिलपिल गर्दै त्यो ध्रुव तारा
खै कसको नाममा बल्दैछ।

पहुँच

-उसको सरकारमा पहुँच भएकैले राज्यबाट मोटो रकम लिएर बिदेशमा उपचार गर्न गयो।

-उसलाई जस्तो रोगले लाखौं जनता ग्रस्त भएका छन्।

-पहुँच नभएकाले उनीहरुले स्वदेशको अस्पतालमा समेत उपचार गराउन सकेका छैनन्।

सफर

भन्न थाले ढिंडो भन्दा बर्गर राम्रो लाग्छ
गाउँघरको बसाइँ भन्दा शहर राम्रो लाग्छ
कि त पैदल कि साइकल चढ्नु भन्दा बरु
सरर कारमा गरिएको सफर राम्रो लाग्छ।