निष्ठुरीको संझनामा बसेरै दिन गयो
उनको यादमा आँसु खसेरै दिन गयो।
उनी बिना एकै गाँस निल्न सक्दिन म
दिन रात भोको पेट कसेरै दिन गयो।
सकिएन मेरो माया उनी सम्म पुग्न
डाँडा-काँडा,भीर तिर फसेरै दिन गयो।
निकाल्न खोज्छु बाहिर उनको यादलाई
जबर्जस्ती मुटु भित्र पसेरै दिन गयो।
धारिलो हुने रहेछ यो याद भन्ने चीज
कमलो यो मुटु मेरो धसेरै दिन गयो।
No comments:
Post a Comment