डेबिट फल्स

महेश र सम्झनाले प्रेम विवाह गरेर सुखमय घरजम बसाए।उनीहरु दुवै अत्यन्तै खुशी थिए विवाह बाट।उनीहरु आफ्ना जोडीलाई राधा-कृष्ण,लैला-मज्नु,रोमियो जुलियट या मुना-मदनका जोडीहरु भन्दा कम ठान्दैनथे।समयको गति र चक्र संगै उनीहरूबाट एक छोरा र एक छोरी गरि दुई सन्तान समेत भए।दुई सन्तान-ईश्वरको बरदान भने झैं परिवार सानो र सुखी थियो।सम्झना घर-व्यवहार हेर्थी भने महेश एक कन्सल्टेन्सीमा काम गर्थ्यो।आर्थिक रुपमा निकै मजबुत थियो परिवार।समाजमा पनि उनीहरुको परिवार एउटा नमूनाको रुपमा स्थापित भैसकेको थियो।तर बिस्तारै सम्झना प्रति महेशको व्यवहार र दृस्टिकोणमा परिवर्तन हुँदै गएर १८० डिग्रीमा पुग्यो।खै कसको आँखा लाग्यो त्यो सुखी परिवारमा।घरमा पनि सदाको भन्दा ढिलो आउने र समय पनि कम दिन थाल्यो आफ्नो परिवारलाई।घिउ जस्तो पतिको व्यवहारमा आएको आधीबेहेरीको मध्यनजर राखी सम्झनाले महेशलाई अरु केटीसित लागेको शङ्का गर्न थाली।आफ्नो पति कसैले खोसिदेला भनेर सम्झना दिन प्रतिदिन चिन्चित भएर दुब्लाउन थालिन्।आफ्नो पतिलाई कसरी बशमा राखेर फुत्कन नदिने भनेर सोचमग्न हुन थालिन्।उता महेश भने एउटी शोभा नामकी केटी सित दिनभरी फेसबुकमा च्याट गर्न थाल्यो।शोभासित धेरै गाढा सम्बन्ध स्थापित भैसकेको थियो।उनीहरु एक-अर्काको प्रेमको महासागरमा चुर्लुम्म डुबिसकेका थिए।हुने-नहुने,स्लील-अश्लील सबै थरीका कुराहरु हुन थाल्यो आपसमा।तर शोभाले आफ्नो मोबाइल नम्बर भने दिएकी थिईनन्।जुन दिन महेश संग प्रत्यक्ष भेट हुन्छ,त्यही दिन सबै कुरा दिने र सर्बस्व सुम्पने बाचा गरेकी थिइन्।
यता घरमा भने महेश र सम्झनाको बीचमा दिनहुुँ जस्तो खट्पट हुँदै-हुँदै भयावह कलह र द्वन्द शुरु हुन थाल्यो।खाना पनि संगै नखाने र सुत्न पनि अलग सुत्न थाले।त्यतिन्जेल सम्ममा सम्झनाले यकिन गरिसकी कि आफ्नो पति अन्तै सल्किसक्यो भनेर।तर उनी धैर्य भएर आफ्नो घरायसी काममा व्यस्त हुन थाली।तर एकदिन महेश र शोभाले अन्ततः बौद्धको जी क्याफेमा भेट्ने सल्लाह गरे।भेटेपछि आफूलाई सधैंको लागि आफ्नो बनाउनुपर्ने शर्त राखेकी थिई शोभाले र महेशके उक्त शर्त लाई सहर्ष स्वीकारेर उनलाई बिहे गर्ने वचन पनि दिएका थिए।जी क्याफेमा भेट्ने योजना अनुरुप महेश तोकेको समय भन्दा निकै छिटो त्यहाँ पुगेर शोभाको प्रतिक्षा गर्न थाल्यो।तोकेको समयको सिमा नाघ्न लागिसकेको थियो-महेश उत्सुक र उत्साहित हुँदै शोभाको बाटो हेर्न थाल्यो।एक,दुई,तीन घन्टा हुँदै समयले उसलाई धेरै पछाडि छोडिसक्यो तर शोभाको अनुहारसम्म देख्न पाएन उसले।शोभा कहिल्यै आईनन् त्यहाँ।महेशले आफूले शोभाबाट धोका खाएको ठहर गर्यो।फेसबुक खोलेर धेरै वटा म्यासेज पठायो उसले तर एउटा पनि उत्तर आएन।धोकारुपी पीडाले उसको मुटु भत्भती पोल्न थाल्यो।डाको छोडेर रुन थाल्यो।खहरेरुपी आँसुको भेल आँखाका डिल लाई भत्काउला झैं गरि उर्लन थाल्यो।सुन्निएका मोटा-मोटा आँखा लिएर महेश भावविह्वाल र निराश हुँदै घर फर्क्यो।घर पुग्दा सबै सुतिसकेका थिए।बिहान भोकै निस्केको मान्छे क्याफेमा पनि केही नखाएकोले भोको पेट बटारिएको थियो र मुसा दौडे जस्तो आवाज आउदै थियो।उसले एक बर्ष अघिको सम्झनाको हातको खाना सम्झ्यो र भुक्लुक्क सुत्यो।बिस्तारामा यताउता पल्ट्यो तर भोक,झोक र धोकाको मिश्रित पीडाले छट्पटिरह्यो।पूरा रातभरीमा ४0/५० पल्ट ब्युझिदै सुत्यो।उ पश्चातापको ज्वालामा दनदनी जल्न थाल्यो।आफ्नो गल्ती र सम्झनालाई गरेको तिरस्कारको हृदय देखि मनन गर्यो।बिहानै महेशले सम्झनाको हातबाट अघिल्लो रातको बासी भात र चिया जिब्रो पड्काइ-पड्काइ खायो।सम्झनाले भने उसलाई दयाको नजरले हेर्यो।महेशको दिलमा बिस्तारै सम्झना प्रतिको मायाको मुना टुसाउन थाल्यो तर उसले सम्झना संग माफ माग्ने हिम्मत भने जुटाउन सकेन।सम्झनाको मन मरिसकेकोले माफी पाउदैन भन्ने बुझिसकेको थियो उसले।तैपनि सम्झनाले आफ्नो दायित्व र कर्तव्य नभुलीकन महेशको सेवा निस्वार्थ गरिरही।महेशले फेसबुक चलाउन सम्म पनि छोडिसकेको थियो।उसको मुटुमा लागेको घाउको खाटो अहिलेसम्म राम्ररी पुरिसकेको थिएन।अफिसमा हुँदा महेशले एकदिन पुनः फेसबुक खोलेर हेर्यो।उसको नजर रातो अंकमा आएका थुप्रै नोटिफिकेसनतिर गयो।एउटा नोटिफिकेसन शोभाले आफ्नो प्रोफाइल-पिक्चर परिवर्तन गरेको पनि रहेछ।उसको मुटुको धड्कन तेज हुन थाल्यो।कौतुहल हुँदै हतार-हतार क्लीक गरेर हेर्यो-आफ्नै दुई छोराछोरीको साथमा आफ्नै श्रीमतिको फोटो प्रोफाईल-पिक्चरको रुपमा देखेर महेशको होस-हवासै उड्यो।उ एक्कासी डेबिट फल्सबाट खसे झैं भयो।