म्यासेन्जर

   सरिताको मोबाइल भुकम्प आए झै गरी कम्पन हुँदा झसङ्ग हुँदै मोबाइल खोलेर हेर्छे।दुबई बाट प्रमोदको म्यासेज आएको थियो फेसबुक-म्यासेन्जरमा।
प्रमोद:हाई डियर,के छ?
सरिता:हेल्लो बेबी,म एकदम ठिक छु।आजभोलि तिमीलाई मेरो याद नआएर फोन नगरेको हो?म्यासेन्जरमा पनि कहिलेकाही मात्र आउछौ।
प्रमोद:हैन डियर।याद र सम्झना त आइरहन्छ नि।हदैको माया लागेर आउँछ नि तिम्रो,तर के गर्नु परदेशीको जिन्दगी,भनेको बेला अनलाइनमा आउनै भ्याउदिन-कामको ब्यस्तताले।
सरिता:ठिकै छ नि बेबी,बेला बेलामा सम्झिन्छौ,म त्यसैमा खुशी छु।बरु भन तिमी कहिले आउछौ नेपाल?
प्रमोद:सायद अवको दुई महिना पछि आउछु होला।छुट्टी हालेको छु,छुट्टी पास भयो भने अवश्य आउनेछु।बरु यसो गर न-एउटा किस देउ न।
सरिता:मुआ,,,,,,,,,,,,,,,
प्रमोद:मुआ,,,,,,,,,,,,,,,,,
सरिता:आजभोली कलेज पनि छुट्टी छ,फुर्सद भएकोले तिम्रै याद आइरहन्छ।
        यत्तिकैमा कोठा तुवाँलोले छाए जस्तो  हुन्छ र केही डढेको जस्तो गन्ध आउँछ।सरिता हतार हतार गएर खरानी भएको तरकारीको कराइ दुइटा टालाले पक्डेर ग्यास चुलोबाट बाहिर निकालेर जोड्ले पानीको धारा भएको वासिङ बेसिनमा फाल्छे।