थुपार्दै गएँ अक्षरहरु
चाङ लाग्दै गयो
शब्दहरुलाई भर्याङ बनाएर
स्वयं पनि उक्लिंदै गएँ
टाकुरा नै बनिसकेछ हाम्रो।
अन्तत:यस्तो एउटा बिन्दु आयो,
जहाँ हामी संगै अडिन नसक्ने भयौं
म अडिरहँदा अक्षरहरु खस्ने,
अक्षरहरु अडिंदा म खस्ने।
अक्षरहरु मेरा सन्तान थिए
सन्तानको माया कसलाई लाग्दैन?
सन्तानको जीवन बचाउन
पैसै-पैसाको दहमा हाम्फालेर
आफूलाई पनि बचाउने निर्णय गरें।
No comments:
Post a Comment