शीघ्र मिलनको स्वप्न बुन्दै
उनको एक पित्को आशा
देब्रे आँखा सरी फर्फराउँदैछ।
उसले सुस्त स्पर्श गरेको
एक डोको कल्पना बोकेर
उनको जवानीको आगो भर्भराउँदैछ।
उनी चाहन्छे
दन्किरहेको आगो निभाउन
तन/मनमा लागेको डढेलोलाई
पूर्णरूपमा निस्तेज पार्न
आफ्नो दमकल आओस्।
एकपल्ट उनको मानसपटलमा
अतीतले आतंक मच्चाउँछ
ती क्षण र कृयाकलापलाई
वर्तमान सम्झिंदा
सहिष्णुताले पराकाष्ठा नाघ्छ र
उनको चाह स्खलित हुन्छ।
आगोलाई पानीले निल्छ
आशाको दियो निभ्छ
एक युगको सुस्केरा संगै
भोलिको कर्म सम्झेर
एकजोर आँखालाई
लोरी सुनाउन थाल्छे।
No comments:
Post a Comment